Because of the warmth of the
LIGHT, the ICE is melted …
Intro
ณ เมืองแม็กโนเลีย
เมืองที่นับได้ว่าเป็นศูนย์กลางการค้าและการคมนาคมแห่งอาณาจักรฟิโอเร่
ด้วยจำนวนประชากรกว่า 60000 คน
อีกทั้งยังเป็นที่ตั้งของกิลด์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในศตวรรษอย่าง “แฟรี่เทล” สถานที่ที่รวบรวมผู้กล้าและเหล่านักเวทย์ที่มีชื่อเสียงไว้มากมาย....
และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่สุดแสนจะปกติธรรมดาของเหล่าภูติ
และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่สุดแสนจะปกติธรรมดาของเหล่าภูติ
เสียงอึกทึกครึกโครม
และงานเลี้ยงฉลองที่จัดขึ้นติดต่อกันเป็นวันที่ 10
หลังจากที่กิลด์ของพวกเค้าได้ครองตำแหน่งแชมป์ในการแข่งขัน Grand
Magic Game ครั้งล่าสุด และกอบกู้ชื่อเสียง
รวมถึงศักดิ์ศรีของกิลด์ที่เสียไปเมื่อ 7 ปีก่อนคืนมาได้สำเร็จ
ช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ ดูเหมือนจะยาวนานและควรค่าแก่การจดจำของเหล่าสมาชิกกิลด์ทุกคน ที่ทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจ เพื่อกิลด์อันเป็นที่รักของพวกเขา
ช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ ดูเหมือนจะยาวนานและควรค่าแก่การจดจำของเหล่าสมาชิกกิลด์ทุกคน ที่ทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจ เพื่อกิลด์อันเป็นที่รักของพวกเขา
//////////แอ๊ดดดดด//////////
เสียงประตูใหญ่ที่เปิดออก ไม่ได้เรียกความสนใจของทุกคนเท่าใดนัก
แต่ด้วยการมาเยือนของชายชรา ร่างเตี้ย
ที่ทุกคนที่นี่เคารพและคุ้นเคยเป็นอย่างดีนั่นต่างหาก
ที่ทำให้เหล่าภูติหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ตรงหน้า
ก่อนจะกล่าวทักทายกันอย่างพร้อมเพรียง
“กลับมาแล้วเหรอครับ/ค่ะ มาสเตอร์”
“อื้อ!” ชายชรายกมือขึ้น พรางส่งยิ้มและโบกมือทักทายทุกคนในกิลด์
มาคารอฟ เดรย่า ผู้ครองตำแหน่งหัวหน้ากิลด์รุ่นที่ 6
แห่งแฟรี่เทล และอดีตหัวหน้ากิลด์รุ่นที่ 3 จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งสมัย
ผู้ที่ได้รับคัดเลือกให้เป็น 1 ใน 10 จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ เดินเข้ามาในกิลด์
“มาสเตอร์กลับมาไวกว่ากำหนดนะคะเนี่ย
พวกที่สภาเวทย์มนตร์ว่ายังไงบ้างคะ” มิร่าเจน
นักเวทย์สาวผมสีเงิน รีบออกมาต้อนรับมาสเตอร์
“น่าเบื่อ เจ้าพวกนั่นพร่ำมากจะตาย ก็บ่นๆตามเดิมนั่นแหละ”
“เอ้อ จริงสิแล้วเด็กนั่นไปไหนซะแล้ว”
มาคารอฟหันซ้ายหันขวา ก่อนจะออกไปลากใครอีกคนจากด้านนอกประตูให้เดินตามเขาเข้ามา
มาคารอฟหันซ้ายหันขวา ก่อนจะออกไปลากใครอีกคนจากด้านนอกประตูให้เดินตามเขาเข้ามา
“ฉันมีสมาชิกใหม่จะแนะนำให้พวกเรารู้จัก”
มาคารอฟผายมือไปด้านหลัง ปรากฏร่างของ หญิงสาวหน้าตาน่ารัก จิ้มลิ้ม ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกาย สวมชุดเดรสสีขาว ความยาวเหนือเข่า ผมยาวสีชมพูอ่อนพริ้วไหวไปตามสายลม
มาคารอฟผายมือไปด้านหลัง ปรากฏร่างของ หญิงสาวหน้าตาน่ารัก จิ้มลิ้ม ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกาย สวมชุดเดรสสีขาว ความยาวเหนือเข่า ผมยาวสีชมพูอ่อนพริ้วไหวไปตามสายลม
“เรนะ วัลไคเรีย หลานสาวของฉันเอง
ต่อจากนี้ก็ฝากพวกเราดูแลเด็กคนนี้ด้วยนะ”
“สวัสดีค่ะ ^^” เธอกล่าวทักทาย
พร้อมกับรอยยิ้มสดใส
“เรนะจัง!! เรนะจังจริงๆเหรอเนี่ย โตขึ้นมากเลย” มาคาโอะเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ เมื่อมองเห็นว่าคนที่มากับมาสเตอร์ของพวกเขาคือใคร
“เรนะ ยัยเด็กจอมซนของฉัน” เอลซ่าดึงร่างของหญิงสาวผมชมพูเข้ามากอดอย่างรักใคร่
“เอลจัง .... ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกันจ้ะ” เรนะกระชับอ้อมกอด
“ไอย์!! คิดถึงเธอเหมือนกันน้า เรนะ” แฮปปี้บินโผเข้าร่วงวงด้วยอีกคน
“ไม่เจอกันนาน สวยขึ้นมากเลยนะเนี่ย” คานะส่งยิ้มให้เด็กสาวผู้มาใหม่
“ทุกคนนน ....”
เพราะกาลเวลาที่พรากพวกเขาทุกคนออกจากกัน
และก็กาลเวลาอีกนั่นแหละที่พาเธอกกลับมาพบกับทุกๆคนที่นี่
“อย่างนี้ต้องฉลองอีก 7 วัน 7 คืน ใช่มั้ยพวกเรา” เอลฟ์แมนประกาศขึ้น ท่ามกลางความปีติยินดีของทุกคน
มาคารอฟ ผู้เป็นเหมือนพ่อแม่
และปู่ของเรนะและเด็กๆทุกคนในกิลด์ ยิ้มอย่างปีติที่สุด ที่เห็นลูกๆของตนมีความสุข
ก่อนจะเหลือบไปเห็นใครอีกคนที่ยืนมองอยู่ไกลๆ
ความจริงเจ้านั่นควรจะเป็นคนที่ดีใจที่สุดสิ ....
มาคารอฟหันไปพูดกับเด็กหนุ่มที่ทำหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอาการยินดียินร้ายใดๆกับเหตุการณ์นี้ทั้งสิ้น
เพราะน้ำแข็งสินะ...น้ำแข็งที่กัดกินหัวใจของเขามากขึ้นทุกๆวัน
นับตั้งแต่วันนั้นที่เธอจากไป
“ครับ” ชายหนุ่มเพียงแค่พยักหน้ารับ
ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสบตาหญิงสาวผู้มาใหม่
เรนะ ... หลานจะละลายน้ำแข็งก้อนนี้ได้จริงๆน่ะเหรอ ....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น