Chapter 6
////////////// GRAY ///////////////
วันนี้ยัยนั่นมาถึงที่กิลด์แต่เช้า
แต่ว่า....ผมมาถึงเช้ากว่า ฮ่าๆ...
ก็เมื่อคืนมันนอนไม่หลับนี่ครับ เอาแต่นอนคิดถึงเรื่องสมัยก่อนทั้งคืน ยันเช้านี่แหละ
บ้าไปแล้วผม = =
ก็เมื่อคืนมันนอนไม่หลับนี่ครับ เอาแต่นอนคิดถึงเรื่องสมัยก่อนทั้งคืน ยันเช้านี่แหละ
บ้าไปแล้วผม = =
น่าแปลกที่วันนี้ยัยนั่นไม่แม้แต่จะสบตากับผม
เธอทำอย่างกับว่าผมไม่ตัวตนอะไรอย่างนั้นเลยล่ะ
“แล้วฉันจะพยายาม ไม่ไปกวนใจนายอีกนะ เกรย์”
อยู่ๆคำพูดของยัยนั่นก็ลอยเข้ามาในหัวผม
นี่ผมหวังว่าเธอคงไม่คิดจะทำอย่างที่พูดจริงๆหรอกใช่มั้ย
น่าตลก
ถ้าคนที่ต้องการให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ กลับเป็นฝ่ายรู้สึกกลัวขึ้นมาเวลาที่เธอทำท่าเหินห่างแบบนั้น
แค่หันมามองฉันหน่อย
มันจะตายเหรอ ยัยบ้า = =
ให้ตาย ทำไมผมถึงได้รู้สึกไม่สบอารมณ์แปลกๆแฮะ
ให้ตาย ทำไมผมถึงได้รู้สึกไม่สบอารมณ์แปลกๆแฮะ
พอยัยนั่นเดินเข้ามาในกิลด์ก็ไปนั่งคุยอะไรไม่รู้กับมิร่าตั้งนานสองนาน
แล้วจากนนั้นเธอก็ไปยืนจ้องบอร์ดภารกิจนิ่งเชียว
นี่อย่าบอกนะว่าเธอคิดจะไปทำภารกิจคนเดียว มันจะอันตรายไปมั้ย
น่าเป็นห่วงจริงๆ
อย่างน้อยถ้าเธอคิดจะทำภารกิจอะไร
ก็น่าจะมาชวนผมหรือเอลซ่าไปเป็นเพื่อนสิ เพราะพวกลักซัสมันก็ไม่อยู่ให้เธอชวนนี่นา
“ท่านเกรย์มองอะไรอยู่น่ะคะ” จูเวียที่นั่งอยู่ข้างๆสะกิดผม ที่เอาแต่มองด้านหลังของเรนะ
“เปล่า
ก็กำลังคิดว่าจะไปทำภารกิจสักหน่อยดีมั้ยน่ะ” ผมโกหกไปน้ำขุ่นๆ
“จูเวียขอไปด้วยนะคะ
จูเวียอยากไปทำภารกิจกับท่านเกรย์” ยัยคนข้างๆส่งสายตาเป็นประกายมาให้ผม
ยัยนี่เป็นอะไรมากมั้ย = =
“เอ่อมม
ไว้จะคิดดูแล้วกัน” ผมตอบเลี่ยงๆ
ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าจูเวียคิดยังไงกับผมนะ
.... ผมรู้ดีเชียวล่ะ แต่แกล้งมองข้ามไปเท่านั้น
เพราะไม่อยากทำให้ใครต้องเสียใจอีก
สำหรับผม
แค่ยัยนั่นคนเดียว ก็เกินพอแล้ว
ผมหันมาฟังเรื่องเล่าของลูซี่ต่อ
.... ตอนนี้ยัยนี่กับนัทสึก็เหมือนจะไปกันได้ดี
ถึงไอ้นัทสึมันจะไม่ค่อยรู้ตัวอะไรกับเขาเท่าไหร่ก็เถอะ แต่ผมว่าสองคนนี้
เหมาะสมกันจริงๆนะ
วันนี้ยัยเอลซ่าก็หายไปไหนไม่รู้
ผมว่าผมพอเดาออกนะ ว่า คนบางคน ที่เธอพูดถึงเมื่อวานน่ะหมายถึงใคร
ต้องเป็นไอ้หน้าหล่อ
เจราล นั่นแหงๆ
ผมคุยอยู่กับพวกนัทสึสักพัก
สมองก็สั่งการให้เหลือบไปมองที่บอร์ดภารกิจอีกครั้ง
เอ้า!! ยัยเรนะไม่ได้ยืนอยู่ที่หน้าบอร์ดซะแล้ว
หายไปไหนของเค้านะ คลาดสายตาแค่แปปเดียวเอง
หายไปไหนของเค้านะ คลาดสายตาแค่แปปเดียวเอง
ผมลอบกวาดสายตามองหาเธอทั่วทั้งกิลด์
จึงพบว่ายัยนั่นกำลังนั่งดวดเหล้ากับคานะอยู่ที่มุมหนึ่งของกิลด์
ยัยบ้าเอ้ย!! ทำไมไปนั่งเมาแอ๋แบบนั้นเนี่ย
คานะก็จริงๆเลย
ยอมให้ยัยนั่นดื่มเยอะแบบนั้นได้ยังไง
เกิดมาเคยเอาเหล้าเข้าปากบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้
“คาน๊า...คิดดูสิ....มานน่าโมโหม๊ายยยล่าวว”
เสียงโวยวายของเรนะดังมาถึงตรงที่ที่ผมนั่ง ก็ยัยนั่นโวยวายเสียงดังมากซะจนเรียกสายตาของทุกคนในกิลด์ให้มองไปทางเธอได้ในทันทีเลยหละ
เสียงโวยวายของเรนะดังมาถึงตรงที่ที่ผมนั่ง ก็ยัยนั่นโวยวายเสียงดังมากซะจนเรียกสายตาของทุกคนในกิลด์ให้มองไปทางเธอได้ในทันทีเลยหละ
ฟังจากเสียงก็รู้แล้วว่ายัยนั่นเมามากขนาดไหน
ให้ตาย!! นี่เธอจะทำให้ผมเป็นห่วงไปถึงไหนวะครับ!!
ผมลุกจากเก้าอี้
เพื่อจะเดินตรงไปหาเธอ
“ท่านเกรย์จะไปไหนคะ” จูเวียดึงชายเสื้อของผมไว้
“เดี๋ยวฉันมา” ผมตอบในทันที
ตอนนี้ในหัวของผม
มีแต่เสียงยัยคนเมานั่น
มันน่ามั้ย .... เป็นสาวเป็นแส้ มานั่งเมาแอ๋ ไม่รู้สึกตัวแบบนั้นได้ยังไง เกิดใครลากไปทำไรขึ้นมาจะทำยังไง ถึงนี่มันจะในกิลด์ก็เถอะ ... เธอไม่ใช่คานะ นะยัยบ้า
มันน่ามั้ย .... เป็นสาวเป็นแส้ มานั่งเมาแอ๋ ไม่รู้สึกตัวแบบนั้นได้ยังไง เกิดใครลากไปทำไรขึ้นมาจะทำยังไง ถึงนี่มันจะในกิลด์ก็เถอะ ... เธอไม่ใช่คานะ นะยัยบ้า
“โคนนบ้านั่นน....ยิ้มห้ายยทุกโคนน
ยกเว้นช๊านนน” ยัยนั่นโวยวาย พลางกระดกเหล้าเข้าปากต่อ
ใบหน้าของเธอแดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้า
สายตาเยิ้มๆนั่นช่างดูเย้ายวนอย่างบอกไม่ถูก
เห้ยยยย!! แกคิดบ้าอะไรอยู่วะเกรย์ =
= (<<< มีแต่นายนั่นแหละที่คิดหื่นอยู่คนเดียว)
“คิ๊ดดดดูน๊า
คาน๊า เค้ายิ้มห้ายยทุกโค๊นน ยกเว้นฉ๊านนน มานน่าม๊ายยย”
ใคร?
ใครยิ้มให้ใครวะ
ฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลย
ผมตัดสินใจนั่งฟังยัยคนเมานี่แพล่ม
.... เอาเถอะอย่างน้อยก็มีข้ออ้างว่า มาสเตอร์สั่งให้ดูแลยัยนี่หละนะ
“นี่คาน๊า
พูดอารายม่างเซ่” ยัยนั่นหันมาเขย่าผมที่นั่งอยู่ข้างๆ =
=
ยัยต๊องเอ้ย
คานะเมาสลบนั่งฟุบโต๊ะอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอนู่น
เห็นมาคาโอะบอกว่าคานะนั่งดวดเหล้าหมดไปหลายไหตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
แล้วยังมาดวดกับยัยนี่ต่อ คงถึงขีดจำกัดแล้วหละมั้ง สลบเหมือดไปเลยเชียว
“นี่เธอเมามากแล้วนะ” ผมช่วยพยุงเรนะที่ตอนนี้คอพับคออ่อนจนแทบจะมานอนทับผมที่นั่งอยู่ข้างๆอยู่แล้ว
“ม่ายมาววน๊า
เค้าม่ายมาว เอิ้กกก”
“ยี้! กลิ่นเหล้าหึ่งเลยยัยนี่” ผมเบือนหน้าหนี
ชีวิตนี้ไม่คิดไม่ฝันว่าต้องมานั่งดูแลผู้หญิงขี้เมาเลย
ให้ตายเถอะ
“นายน่านนน
หน่ะน๊า ตั้งแต่ช้านนกลับมา ยังม่ายเคยพูดจาดีๆด้วยสักคร้างงเลย เธอรู้ม๊ายยย” ยัยเรนะจับผมเขย่าไม่หยุด
ไม่เคยพูดดีๆด้วยสักครั้ง
.....
นี่ยัยนี่กำลังหมายถึงผมงั้นเหรอ
“ท้างๆที่ช้านน
คิดถึงเค้ามากๆเลย ฮืออออ” ยัยนั่นซบหน้าลงกับอกผม
ก่อนจะปล่อยโฮออกมา
เฮ้ยยย!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย =
=
“ทามมายนายจายร้ายแบบเน้
เกรย์ ฮืออออออ”
ยัยนั่นร้องไห้หนักขึ้นอีก ทำเอาคนทั้งกิลด์หันมามองที่เราเป็นตาเดียว
ยัยนั่นร้องไห้หนักขึ้นอีก ทำเอาคนทั้งกิลด์หันมามองที่เราเป็นตาเดียว
“เกรย์
นี่แกกล้าทำหลานสาวมาสเตอร์ร้องไห้เหรอ” วาคาบะโวยวายมาแต่ไกล
“เห้ยยย!! ฉันเปล่านะ” ผมรีบปฏิเสธพัลวัน
“เห็นๆกันอยู่นะ
เกรย์ นายทำเรนะร้องไห้ เดี๋ยวฉันจะฟ้องลักซัส” ลิซานน่าเท้าเอว
แล้วทำหน้าบูด
“เกรย์
นายนี่แย่จริงๆเลยนะ ทำผู้หญิงร้องไห้งั้นเหรอ” ลูซี่ทำตาเขียวใส่ผม
เห้ยยย!! ใครก็ได้
ช่วยฟังผมอธิบายหน่อยได้มั้ยย = =
“ไม่จริง
ท่านเกรย์ทำเด็กใหม่ร้องไห้เหรอคะ จูเวียรับไม่ได้ โฮๆๆๆ”
ยัยบ้านี่ก็อีกคน โว้ยยย ฟังที่ฉันพูดมั่งสิฟะ !!
ยัยบ้านี่ก็อีกคน โว้ยยย ฟังที่ฉันพูดมั่งสิฟะ !!
“เห้ยย ! มันไม่ใช่...”
ไม่ทันที่ผมจะได้อธิบายต่อ มิร่าเจนก็ขัดขึ้นว่า
ไม่ทันที่ผมจะได้อธิบายต่อ มิร่าเจนก็ขัดขึ้นว่า
“นายต้องรับผิดชอบนะเกรย์
พาเรนะจังไปส่งที่บ้านแล้วดูแลเธออย่างดีด้วย ไม่งั้นเรื่องนี้ถึงหูเอลซ่าแน่”
พระเจ้า!! ใครจะรู้ก็ได้ยกเว้นยัยโหดนั่น
เอลซ่าเอ็นดูยัยเรนะอย่างกับลูกของตัวเอง ขืนรู้ว่าผมทำยัยนี่ร้องไห้ล่ะก็
ผมได้ตายเยี่ยงเขียดแน่ๆ โฮๆๆ
ชีวิตนายช่างมืดมนจริงๆเกรย์! T^T
“
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น