Chapter 12
//////////////////////// ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ///////////////////////
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ให้มาด้วยกัน
งานนี้มันอันตรายมากนะ ฟังกันหน่อยได้หรือเปล่า”
ผมหันไปดุเรนะที่กำลังวิ่งตามผมมา
ผมหันไปดุเรนะที่กำลังวิ่งตามผมมา
“ก็ฉันอยากไปด้วยนี่” คนตรงหน้างอแง
“ไม่ได้ งานนี้ยังไงก็ไม่ได้”
ผมยืนยันหนักแน่น ทำให้คนตรงหน้าค่อยๆเบะปาก ก่อนจะปล่อยโฮออกมา
ผมยืนยันหนักแน่น ทำให้คนตรงหน้าค่อยๆเบะปาก ก่อนจะปล่อยโฮออกมา
“เกรย์ ใจร้ายที่สุดเลย ฮือออ” ยัยนั่นใช้มือเล็กๆของเธอทุบลงมาที่หน้าอกผม
ผมใช้มือที่ใหญ่กว่ารวบข้อมือของเธอไว้ทั้งสองข้าง
ก่อนจะพูดว่า
“รอฉันอยู่ที่นี่นะ…ได้หรือเปล่า แล้วฉันสัญญาว่าจะรีบกลับมา โอเคมั้ย” ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ
“ฮึก ฮึก
ก็เรนะอยากอยู่กับเกรย์นี่นา ฮึก” คนตรงหน้าสะอื้น
เห็นน้ำตาของยัยนี่ทีไร
ผมล่ะเจ็บแปลบๆที่หัวใจซะทุกทีสิน่า
“อย่าร้องไห้สิ”
“ก็ฉันอยากอยู่กับเกรย์” คนตรงหน้าเอามือเกาะแขนผมไว้แน่น
เห้ออ… อย่าส่งสายตาแบบนี้มาให้ได้มั้ย
ผม….ผมน่ะ…..แพ้สายตาแบบนี้ของเธอที่สุด
“แต่งานที่ฉันรับทำคราวนี้มันอันตรายมากนะ” ผมพูดอย่างเหนื่อยใจ
“ฉันรู้ว่าเกรย์จะปกป้องฉันได้
ใช่มั้ยล่ะ” เธอส่งยิ้มให้ผม
รอยยิ้มแบบที่ผมชอบ…. รอยยิ้มที่ไม่อาจปฎิเสธได้
“เห้ออออ โอเค จะไปด้วยก็ไป”
และสุดท้ายผมก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับเธอ ….. ไม่มีเลย …. ไม่มีครั้งไหนเลยที่ผมจะขัดใจเธอได้สำเร็จ …. แต่เพราะการตัดสินใจครั้งนี้นั่นแหละ
ที่ทำให้ผมเกือบต้องเสียใจไปตลอดกาล
///////////////// กลับมาปัจจุบัน //////////////////////
ใช่ครับ….ในวันนั้นเป็นเพราะความชะล่าใจ
ความประมาท และความหยิ่งทะนงในตัวเองของผม
หลงคิดว่าตัวเองมีกำลังมากพอที่จะปกป้องคนที่…..ผมเรียกว่า รัก ได้
หลงคิดว่าตัวเองมีกำลังมากพอที่จะปกป้องคนที่…..ผมเรียกว่า รัก ได้
แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นดังที่ผมคิด….นอกจากผมปกป้องเธอไม่ได้แล้ว
ในวันนั้น ผมเอง….เกือบจะต้องสูญเสียเธอไปตลอดกาล
ในวันนั้นถ้าผมใจแข็งสักหน่อย….เรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้….
เราคงได้อยู่ด้วยกันมากกว่านี้….ได้ทำอะไรๆด้วยกันมากกว่านี้…..
ในวันนี้ ตอนนี้ เรนะ….เธอพึ่งกลับมาหาผมแท้ๆ
ผมไม่ยอมหรอกนะ….ไม่ยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองแน่นอน
ไม่มีวัน!!
คิดได้ดังนั้น
ผมจึงรีบวิ่งตรงไปยังประตูค่ายของพวกมัน ต่อให้ต้องบุกเข้าไปตรงๆ ผมก็จะทำ!!
“Ice Make Cannon!!!”
ประตูใหญ่ของมันถูกปืนใหญ่ของผมระเบิดทิ้งจนไม่เหลือซาก
ยามที่เฝ้าประตูต่างแตกตื่นวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง
รอก่อนนะเรนะ …. ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเธอเป็นครั้งที่สองแน่
///////////////////// LUCY
//////////////////////////
เฮ้ออออ…. ทำไมวันนี้ทุกอย่างมันถึงได้ดูมืดมนแบบนี้นะ
ฉันเดินฝ่าสายฝนที่ตกผิดฤดูกลับไปที่บ้านเช่าของตัวเอง
“วันนี้แทบจะไม่ได้บอกลาใครเลยสินะ” ฉันพึมพำกับตัวเอง
ใช่ค่ะ…..วันนี้พอปลีกตัวจากพวกนัทสึได้
ฉันก็รีบตรงกลับบ้านทันที โดยไม่ทันได้ล่ำลาใครสักคำ เพราะฉันรู้สึกได้ว่า….น้ำตาที่กลั้นไว้ กำลังจะไหลออกมาทันทีที่ฉันเผลอกระพริบตา
ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่แมกโนเลีย …. วันนี้เป็นวันที่ฝนตกหนักมากจริงๆ
เจ็บทั้งใจ
แล้วอาจจะต้องป่วยกายอีกด้วยเหรอเนี่ย…. ฉันจะเป็นไข้มั้ยนะ
ยิ่งรู้สึกมึนๆหัวอยู่ด้วยสิ
ฉันเดินฝ่าสายฝนที่ตกกระหน่ำ
ในหัวมีแต่ภาพของนัทสึกับลิซานน่า
“นายดูมีความสุขดีสินะ….นัทสึ”
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ฉันเดินอยู่ท่ามกลางสายฝน….ร่างกายดูเหมือนจะอ่อนล้าลงเรื่อยๆ
แต่ที่สาหัสกว่าน่าจะเป็นที่หัวใจ
“เจ็บจังเลย….” น้ำตาที่ไหลไปกับสายฝนนี่คืออะไร
“คงต้องยอมแพ้แล้วใช่มั้ย…..ในเมื่อสำหรับนายแล้ว…..ฉันไม่เคยเป็นอะไร
ได้มากไปกว่าเพื่อนเลย”
//////// Juvia /////////
“หือ? ฝนตกอย่างนั้นเหรอ”
ฉันพึมพำกับตัวเองเมื่อสัมผัสได้ถึงหยดน้ำที่ร่วงหล่นมาจากท้องฟ้า
ฉันพึมพำกับตัวเองเมื่อสัมผัสได้ถึงหยดน้ำที่ร่วงหล่นมาจากท้องฟ้า
เกือบลืมไปแล้วว่าจูเบียเป็นหญิงแห่งสายฝน…..นานเท่าไหร่แล้วนะ
ที่ฝนไม่ตกแบบนี้
ตั้งแต่ที่ได้พบท่านเกรย์ใช่หรือเปล่า ….
น่าแปลก….พอท่านเกรย์ไม่อยู่….ฝนก็ตกหนักเลยแฮะ
ป่านนี้ท่าเกรย์จะทำอะไรอยู่นะ…..จะเปียกฝนแบบจูเบียหรือเปล่า
“จูเบีย!!!” เสียงหนึ่งดังขึ้น
แต่กลับไม่ใช่เสียงของใครบางคนที่จูเบียตั้งตาคอย
“ท่านริออน”
“ทำไมมาเดินตากฝนคนเดียวแบบนี้ล่ะ” เขารีบเร่งฝีเท้าเดินมาหาฉัน
“ท่านริออนก็เหมือนกันนั่นแหละ” ฉันเอ่ยพลางมองผู้ชายที่ตัวเปียกมะล่อกมะแล่กตรงหน้า
“อะ….เอ่อ….ความจริงก็คือ เมื่อตะกี้ฉันแวะไปหาเธอที่กิลด์น่ะ
แต่คนที่นั่นบอกว่าเธอพึ่งออกมา”
อีกแล้ว….เขามาหาฉันอีกแล้วเหรอเนี่ย
เดี๋ยวท่านเกรย์ก็เข้าใจผิดกันพอดี
เดี๋ยวท่านเกรย์ก็เข้าใจผิดกันพอดี
“จูเบียกำลังจะกลับหอน่ะค่ะ”
“เหรอ….งั้นฉันไปส่งนะ”
“อ่า….ไม่เป็นไรหรอกค่ะท่านริออน
จูเบียกลับเองได้”
“เถอะน่า!”
ท่านริออนรีบถอดเสื้อคลุมตัวนอกของเขาออก ก่อนจะกางมันขึ้นเพื่อบังฝนให้ฉัน
ท่านริออนรีบถอดเสื้อคลุมตัวนอกของเขาออก ก่อนจะกางมันขึ้นเพื่อบังฝนให้ฉัน
“ไม่มีร่มซะด้วยสิ
คงต้องรีบวิ่งหน่อยนะ ถ้าไม่อยากเปียกนานล่ะก็….”
สุดท้ายฉันก็เลยจำใจให้เขาไปส่งที่หอ
เราสองคนเดินสลับวิ่งไปท่ามกลางสายฝนด้วยกัน
ถ้าคนที่อยู่ข้างๆฉันตอนนี้
ไม่ใช่ท่านริออน แต่เป็นท่านเกรย์ก็คงจะดีนะ
หมู่นี้
ท่านริออนแวะมาหาฉันที่กิลด์บ่อยผิดปกติ จนคนที่กิลด์บางคนล้อว่า เขาเป็นแฟนฉัน
ไม่ดีเลยแบบนี้….ฉันไม่ชอบใจเลย….ถ้าท่านเกรย์ได้ยินเข้าจะทำยังไง
“เอ้า!! ถึงแล้ว” สุดท้ายเราก็วิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าแฟรี่ฮิล หอพักของฉัน
ที่นี่คือหอพักหญิงล้วนของกิลด์
ผู้ชายห้ามเข้าหากไม่มีธุระอันสมควร
“ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง” ฉันส่งยิ้มให้เขาตามมารยาท
“ด้วยความยินดีครับ” เขายิ้มตอบ
รอยยิ้มของท่านริออนเป็นรอยยิ้มที่สดใส…แต่ฉันกลับรู้สึกเฉยๆกับมัน
ฉันรู้สึกว่าตัวเองชอบรอยยิ้มของใครอีกคนมากกว่า
“รีบอาบน้ำสระผมด้วยนะรู้มั้ย….ถ้าเป็นหวัดขึ้นมาล่ะก็ แย่เลย”
“ท่านริออนนั่นแหละ
เปียกกว่าจูเบียอีกไม่ใช่เหรอคะ”
ใช่!! ตัวเขาน่ะแฉะไปทั้งตัวแล้ว ก็เล่นเอาเสื้อมาบังให้ฉันคนเดียวนี่นา
ส่วนตัวเองกลับวิ่งตากฝนซะอย่างนั้น
“ไม่เป็นไรหรอก
เพื่อจูเบียแล้วแค่นี้สบายมาก ฉันแข็งแรงจะตาย”
เขาส่งยิ้มมาให้ฉันอีกแล้ว รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นนั่น….
ถ้าเป็นคนอื่นคงจะหลงรักมันได้ไม่ยาก ใช่มั้ยล่ะ
เขาส่งยิ้มมาให้ฉันอีกแล้ว รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นนั่น….
ถ้าเป็นคนอื่นคงจะหลงรักมันได้ไม่ยาก ใช่มั้ยล่ะ
“ฮัดชิ้ววว!!” คนตัวสูงตรงหน้าจามออกมา
“นั่นไงล่ะ พ่อคนเก่ง” จูเบียส่ายหัวกับท่าทางอวดเก่งของเขา
“ท่านริออนรออยู่ที่นี่แปปนึงนะคะ
เดี๋ยวจูเบียเข้าไปเอาผ้าขนหนูมาให้เช็ดหัว” ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องเพื่อหยิบผ้าขนหนู
พร้อมกับยาลดไข้มาให้เขาทานดักไว้ก่อน
อุตส่ามาส่งจูเบีย….ถ้าเป็นอะไรไปล่ะก็ แย่เลย….
ฉันแวะที่ห้องครัว
เพื่อคว้าแก้วมารินน้ำใส่อย่างรวดเร็ว
อยากชงโกโก้ร้อนให้สักแก้วเหมือนกันนะ
แต่กลัวเขาจะรอนาน รีบออกไปดูดีกว่า
ท่านริออนยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน
ฉันรีบวิ่งเข้าไปส่งผ้าขนหนูผืนใหญ่ให้เขา
“รีบเช็ดตัวก่อนสิคะท่านริออน”
“เอ่อ…ขอบคุณครับผม
ฮัดเช้ยย!!”
“แย่แล้ว….ต้องเป็นหวัดแน่ๆเลย
ทานยาเร็วๆเข้า” ฉันยื่นยาพร้อมกับน้ำเปล่าในแก้วให้เขา
ท่านริออนรับยาไปทานอย่างว่าง่าย
“อย่าเป็นอะไรไปนะคะท่านริออน” ฉันพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ถ้ามีจูเบียคอยอยู่ข้างๆแบบนี้
ฉันไม่ยอมเป็นอะไรหรอก”
น่าแปลก….ทำไมอยู่ๆหน้าของจูเบียก็ร้อนขึ้นมา
หรือว่าจูเบียจะเป็นไข้ด้วยอีกคนนะ
“รีบเข้าไปข้างในได้แล้ว
เดี๋ยวจะเป็นหวัดนะ” ท่านริออนส่งแก้วน้ำคืนให้ฉัน
“จะกลับแล้วเหรอคะ” ฉันถามเขา
“ถ้าจูเบียอยากให้อยู่ต่อ… ฉันก็จะอยู่นะ” เขายิ้ม
ยิ้มอีกแล้ว….เป็นอะไรมากมั้ยนะ
“มะ….ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ” ฉันรีบปฎิเสธพัลวัน
อะไรกัน…ทำไมอยู่ๆจูเบียก็ใจเต้นแรงกับท่านริออนขึ้นมานะ
“ดะ…เดี๋ยวจูเบียเข้าไปเอาร่มให้นะคะ” ฉันรีบหาทางปลีกตัวออกจากสถานการณ์ประหลาดนี่
“ครับ รอนะ”
โอ้ยยยยย!! จูเบียจะต้องเป็นโรคร้ายแน่ๆ
ก็ตอนนี้หัวใจของจูเบียเต้นแรงมากๆ
แถมหน้าก็ร้อนเอาๆ
นี่จูเบียเป็นอะไรไปนะ ><”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น