Chapter 10
///// Levi //////
“ฮืออออ กาซีล คนบ้า....นายไม่รู้สึกอะไรเลยใช่มั้ย….ถึงจะไม่มีฉัน นายก็ไม่เป็นไรอยู่แล้วใช่หรือเปล่า ฮือออ”
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่
ที่ฉันนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่อยู่ทางตะวันออกของประตูเมือง
แสงแดดจ้าๆยามบ่าย
ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นแสงรำไรของพระอาทิตย์ที่ใกล้จะตกดิน ลมเย็นๆของต้นฤดูหนาวพัดมาปะทะกับร่างกายของฉัน
.....หนาว.....
น่าแปลก...ที่อยู่ๆฉันก็นึกถึงอ้อมแขนของใครคนหนึ่งขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
“กาซีล....” ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่มีทางมาอยู่ตรงนี้ ... ตรงที่ข้างๆฉัน
“เจ้ามังกรเหล็กงี่เง่า....ทำไมไม่เข้าใจกันบ้างนะ”
ฉันพึมพำกับตัวเอง ก้มหน้าลงบนฝ่ามือทั้งสองข้างของตัวเอง
ปล่อยให้น้ำตาที่มีไหลออกมาไม่หยุด
...ถ้าฉันร้องไห้จนน้ำตาหมดตัว...ฉันจะไม่ยกโทษให้นายเลย
“เธอว่าใครงี่เง่านะยัยเปี๊ยก”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากฝ่ามือตัวเอง
.... กาซีล....กาซีลจริงๆด้วย
“กาซีล…” ฉันครางชื่อของเขาออกมาเบาๆ
“ดูหน้าดูตาเธอสิ
โทรมซะ! ปกติก็ไม่ค่อยจะมีความสวยกับเค้าอยู่แล้วด้วย”
เขายืนกอดอกแล้วปลายตามองฉันที่นั่งอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะ
แทนที่จะมาปลอบกัน....ดูเค้าพูดสิ T^T
“เรื่องของฉัน!”
ฉันเบนหน้าหนีคนตรงหน้า
“ร้องไห้เหมือนมีใครตายอย่างนั้นล่ะ
ฉันล่ะไม่เข้าใจเธอจริงๆ” เขาพูดต่อ
แต่ฉันกลับนิ่งเฉย ไม่พูด
และไม่สบตากับเขาอีกเลย
ฉันได้ยินกาซีลถอนหายใจนิดหน่อย
ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆฉัน
“เฮ้! ยัยเปี๊ยก ฉันพูดกับเธออยู่นะ” เขาโวยวาย
“แบบนี้มันอึดอัดนะโว้ย
... ปกติเธอน่ะพูดมากจะตาย ... แล้วอยู่ๆมาไม่พูดไม่จาแบบนี้...
เป็นอะไรก็พูดมาสิฟะ”
สงสัยตัวเองจริงๆ...ว่าฉันไปชอบคนป่าเถื่อนแบบนี้ได้ยังไง
“โว้ยยยย!! เลวี่!” เขาดึงแขนฉันให้หันไปหาเขา
“นายน่ะ...ไม่เคยเข้าใจอะไรหรอกกาซีล”
ฉันพยายามบิดแขนตัวเองให้หลุดจากการกักกุมของเขา
“งั้นเธอก็พูดมาให้เคลียร์สิ
กับอีแค่เรื่องออกไปทำงาน ทำไมถึงได้เป็นอะไรนักหนา” เขาโวยวายใส่ฉัน
“นายอยากจะไปไหนก็ไปเลย....
ฉันไม่อยากรับรู้ด้วยแล้ว” ฉันพูดออกมาอย่างเหลืออด
“ไล่ฉันเหรอไง”
“นายจะคิดยังไงก็เชิญ”
ฉันเริ่มเสียงดังแข่งกับเขา
“เลวี่!” เขาเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ปล่อยได้แล้ว!”
ฉันใช้สายตามองไปที่แขนตัวเองที่ถูกเขาบีบไว้อยู่
มันเจ็บ....แต่เจ็บไม่เท่าในหัวใจหรอก
หัวใจที่มันต้องยอมรับความจริงที่ว่า
... ฉันไม่เคยมีความหมายอะไรพิเศษสำหรับเขาเลย...
เขาค่อยๆปล่อยมือจากแขนฉัน ....
สายตาที่อ่านยากนี่ มันคืออะไรกันนะ
ฉันใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสายทิ้ง
ก่อนจะรีบลุกขึ้นและเดินไปจากที่ตรงนั้น
“ถ้าฉันทำให้เธอโกรธล่ะก็....ฉันขอโทษ....แต่อย่าเป็นแบบนี้ได้มั้ย”
เขาพูดขึ้นพร้อมๆกับที่ยื่นมือมาดึงแขนฉันไว้
ฉันค่อยๆหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเขา
สีหน้าของกาซีลตอนนี้....อธิบายไม่ถูกเลย
แววตาที่สั่นไหวของเขา ..... มันคืออะไรกันนะ
“ฉันก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน
ว่าเป็นอะไร...แต่ตอนนี้มันเจ็บตรงนี้จัง”
เขาดึงมือฉันขึ้นไปสัมผัสบนหน้าอกของเขา
ตำแหน่งที่ฉันมั่นใจว่ามีหัวใจของมังกรเหล็กคนนี้กำลังเต้นอยู่ภายใน
“เธอพูดว่า ถึงฉันไม่ได้เจอหน้าเธอ
... ฉันก็ไม่เป็นไรใช่มั้ย ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า เธอเข้าใจผิดแล้ว เพราะ...ฉันจะรู้สึกไม่สบายใจทุกครั้ง
ถ้าไม่มีเธอออยู่ข้างๆ”
“เพราะงั้นอย่าเป็นแบบนี้ได้มั้ย
กลับมาเป็นเลวี่คนเดิมของฉันเถอะนะ” กาซีลดึงฉันเข้าไปกอดไว้แน่น
“ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันไปทำงานนั่น
ฉันก็จะไม่ไป....แต่ขอร้อง อย่าทะเลาะกันเลยนะ”
กาซีลยังคงกอดฉันไม่ปล่อย
ฉันเองก็กอดตอบเขาไป.....เมื่อไหร่ไม่รู้
“กาซีล….” ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ
“ความจริงแล้ว....ฉันก็งี่เง่าเหมือนกันนั่นแหละ...เพราะฉันไม่ชอบเวลาที่ต้องอยู่คนเดียว...เวลาที่ไม่ได้เจอหน้านาย...ฉะ...ฉัน....คิดถึงน่ะ”
พูดออกไปแล้ว....สุดท้าย
ฉันก็พูดมันออกไปจนได้
“ถ้างั้นเราไปด้วยกันมั้ย”
กาซีลค่อยๆผละออกจากฉัน เราสองคนจ้องตากันนิ่ง
“ฉันไปได้เหรอ”
ฉันเอานิ้วชี้ที่ตัวเองอย่างสงสัย
“ทำไมจะไม่ได้”
“อะ....เอ่อ....ฉันจะเกะกะนายหรือเปล่า”
ฉันถามอย่างไม่มั่นใจในตัวเอง
เพราะฉันไม่ได้เก่งกาจอะไร....เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ
ขี้งอแง ... ถ้าตามกาซีลไปอาจจะกลายเป็นตัวถ่วงของเขาก็ได้
“เกะกะอยู่แล้ว”
กาซีลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คนบ้า!” ฉันเอามือทุบไหล่คนตัวสูงตรงหน้า
ไม่ต้องพูดตรงขนาดนั้นก็ได้ ....
ฉันรู้ตัวน่า
กาซีลรวบข้อมือของฉันไว้
ก่อนจะพูดว่า
“แต่ฉันชอบแบบนั้นนะ”
“กาซีล...”
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่กาซีลยื่นหน้าของเขาเข้ามาใกล้ขนาดนี้
ปลายจมูกของเราแทบจะแตะกันแล้วด้วยซ้ำ
><” เขินอะ
หน้าฉันร้อนผ่าวไปหมดแล้วนะ
“กาซีลจะทำอะไรน่ะ”
ฉันเอามือดันหน้าอกคนตรงหน้าไว้
“เธอเอ๋อ
จนไม่รู้จักจูบเลยเหรอ” เขายิ่งยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก
“อย่านะกาซีล
เดี๋ยวมีคนเห็น”
นี่มันกลางสวนสาธารณะนะ ...
แล้วตอนนี้เด็กๆในเมืองก็มาวิ่งเล่นกันเต็มไปหมด
“เหมือนว่าฉันจะสนใจ”
มีเหรอว่าคนอย่างเขาจะสนใจ เรื่องสายตาชาวบ้าน
คนบ้า >/////<
นายไม่สน แต่ฉันอายนะ
กาซีลยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
ส่วนฉันก็ขยับออกเรื่อยๆ จนเขาต้องใช้มืออีกข้างรั้งเอวของฉันไว้
“วันนี้ฉันไม่ให้เธอวิ่งหนีฉันเป็นครั้งที่สองแน่”
เขากระซิบ
“กาซีลอ่ะ” ฉันหน้าแดง จนทำให้กาซีลยิ้มออกมาอย่างพอใจ
คนตรงหน้าแกล้งฉันหนักเข้าไปอีกด้วยการยื่นหน้าเข้ามาใกล้ซะจนจมูกของเราชนกัน
“ต่อจากนี้...ถ้าเธอกล้าหนีฉันไปอีก
... เธอโดนดีแน่”
กาซีลใช้ริมฝีปากของเขาแตะเข้าที่ริมฝีปากของฉัน’
แต่ยังไม่ทันที่เราจะได้จูบกัน
เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“เลวี่!!!!!!”
พวกเจ็ท ดรอย
และคนในกิลด์อีกสองสามคนวิ่งตรงมาทางพวกเรา เป็นเหตุให้ฉันผลักกาซีลออกไปสุดแรง
“ไอ้วพวกเวรนั่น!!
จะมาทำบ้าอะไรตอนนี้ฟะ” กาซีลพูดอย่างหัวเสีย
“นี่เธอผลักฉันเป็นครั้งที่สองของวันแล้วนะ”
เขาส่งสายตาคาดโทษมาให้
ฉันลอบแลบลิ้นใส่เขา
ก่อนที่จะหันไปหาเจ็ทและดรอย
“เลวี่
กาซีลมันทำอะไรเธอหรือเปล่า”
เจ็ทพุ่งเข้ามายืนขั้นกลางระหว่างฉันกับกาซีล
“เลวี่
ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่” ดรอยโผเข้ามากอดฉัน
“เห้ยย!! ไอ้หมูตอน มากไปแล้วนะแก” กาซีลรีบเข้ามาลากดรอยออกไป
“อะ...เอ่อ...ฉันไม่เป็นไรจ้ะ
ขอโทษที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงนะ”
“ไอ้มังกรเฮงซวย
แกจะหาเรื่องฉันเหรอวะ” ดรอยแยกเขี้ยวใส่กาซีล
“หรือจะเอาวะ
คันไม้คันมือมานานแล้วโว้ย” กาซีลหักข้อมือกรอบแกรบ
“อย่ามีเรื่องกันนะ”
ฉันรีบวิ่งเข้าไปห้ามทัพคนทั้งสอง แต่กลับโดนกาซีลรวบตัวไว้ได้ก่อน
“วันนี้ฉันขอยืมยัยเปี๊ยกนี่หน่อยแล้วกัน”
พูดจบเขาก็ลากฉันวิ่งออกมาจากตรงนั้น
อ่า....นี่มันยังไงกันเนี่ย >//////<
“กาซีล จะไปไหนเหรอ”
ฉันถามเขาที่วิ่งนำอยู่ข้างหน้า
“ไปเคลียร์ให้จบน่ะสิ”
เขาหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน
หา!!!!!!!!!!! คนบ้า
นี่นายคิดจะทำอะไรห๊ะ!!
///////////// LUCY
///////////////
“โอ้ยยยย น่าเบื่อ!!”
ฉันฟุบหน้าลงกับเคาน์เตอร์บาร์ของคุณมิร่า
“วันนี้ลูซี่ไม่ไปทำงานเหรอจ๊ะ”
เธอถามพร้อมกับส่งรอยยิ้มใจดีมาให้
“ก็นัทสึน่ะสิคะ
อยู่ๆก็บอกว่าวันนี้ไม่อยากทำอะไร”
ฉันเหลือบไปมองนัทสึที่ตอนนี้กำลังคุยเล่นกันอย่างสนุกสนานกับแฮปปี้และลิซานน่า
ให้ตาย!! ช่างเหมือนสามคนพ่อแม่ลูกอะไรขนาดนั้น
“ไม่เข้าไปร่วมวงกับพวกเขาล่ะจ๊ะ”
คุณมิร่าแนะ เมื่อเห็นสายตาที่ฉันเหลือบไปมองนัทสึและลิซานน่า
“ไม่ดีกว่าค่ะ….”
ฉันไม่อยากไปเป็นกขค.
อะไรทำนองนั้นหรอก
“เฮ้ ลูซี่!!
นัทสึแกล้งเค้าอะ” อยู่ๆแฮปปี้ก็บินมาเกาะหัวฉัน
นี่มันหนักนะยะ!!
“เห้ยๆ
ฟ้องเลยเหรอแค่นี้” นัทสึวิ่งตามมาโวยใส่แฮปปี้
“ก็นัทสึแกล้งเค้า”
แฮปปี้บินมาหลบหลังฉัน
“มันอะไรกันเนี่ย”
ฉันถามอย่างงงๆ และเหลือบไปเห็นว่าลิซานน่าก็เดินตามนัทสึมาด้วย
ห่างกันสักนาทีสองนาที
จะเป็นไรมากมั้ยคะ
กรี๊ดดดด
เผลอเล่นบทนางร้ายได้ยังไง T^T
“ก็ตะกี้เค้าแค่ถามนัทสึกับลิซานน่าว่า
จริงเหรอที่นัทสึกับลิซานน่าเคยบอกว่าจะแต่งงานกัน”
นัทสึทำท่าจะเข้ามาตะครุบแฮปปี้
ฉันเลยส่งสายตาดุๆไปใส่เขา
“พูดต่อสิแฮปปี้”
ฉันพูดขึ้น จ้องตานัทสึนิ่ง
ก็พอรู้แหละนะ ว่าแต่ก่อน....นัทสึกับลิซานน่าสนิทกันมาก....และตอนที่ลิซานน่าตาย
เขาก็นั่งร้องไห้อยู่หน้าหลุมศพเธอตั้งหลายอาทิตย์
คงรักเธอมากสินะ .... นัทสึ
“ลิซานน่าก็ตอบเค้าว่าใช่
แถมแต่ก่อนยังเคยเล่นพ่อแม่ลูกกันด้วย นัทสึเป็นพ่อ ลิซานน่าเป็นแม่
ส่วนเค้าก็เป็นลูกที่กำลังจะเกิด”
“แฮปปี้!” นัทสึเรียกชื่อแฮปปี้ เหมือนต้องการให้เขาหยุดพูด
“เล่าต่อแฮปปี้”
ฉันกางแขนบังนัทสึไม่ให้เขามาจัดการแฮปปี้
“เค้าก็เลยล้อเหมือนที่เคยล้อคนอื่นว่า
โหยย ลึกซึ้งกันจริงๆด้วย เท่านั้นล่ะนัทสึก็หน้าแดงใหญ่ เค้าเลยล้ออีกๆ
แล้วนัทสึก็พ่นไฟใส่ปลาเค้า จนมันไหม้หมดเลยอะลูซี่”
แฮปปี้เล่าไปน้ำตาคลอไป พลางยกปลาตัวหนึ่ง
ซึ่งตอนนี้ไหม้เกรียมเป็นตอตะโกขึ้นมาให้ฉันดู
“เค้าไม่นึกเลยว่านัทสึจะใจร้ายกับเค้าแบบนี้”
“นัทสึ
อย่าทะเลาะกับลูกสิจ๊ะ” ลิซานน่ายิ้มแล้วพูดกับเขา
“ถ้านัทสึเป็นพ่อนะ
นัทสึต้องเป็นพ่อที่แย่มากเลยแม่จ๋า” แฮปปี้บินถลาเข้าไปกอดลิซานน่า
“นัท สึ!! ขอโทษลูกเลยนะ ไม่งั้นฉันจะงอนจริงๆด้วย” ลิซานน่าเท้าเอว
แล้วจ้องนัทสึดุๆ
“อะไรกันเล่าเธอนี่”
นัทสึหน้าแดงระเรื่อ
“อะ...เอ่อ....โอเค...ขอโทษก็ได้” นัทสึพูดตะกุกตะกัก
นัทสึที่ไม่เคยยอมใคร...แต่พอเป็นลิซานน่ากลับเอาเขาได้อยู่หมัด
เห้อออ....ฉันนี่มันเทียบไม่ได้เลยจริงๆนะ
“ฮ่าๆ
พวกนายนี่อย่างกะพวกข้าวใหม่ปลามันแน่ะ” คานะที่นั่งอยู่ไม่ไกลล้อขึ้น
“ใช่ที่ไหนเล่า!”
นัทสึโวยวาย
“อย่าเขินไปสิคะคุณพ่อ”
ลิซานน่าเดินเข้ามาคล้องแขนนัทสึ แล้วยิ้มให้เขา
นั่นยิ่งทำให้นัทสึหน้าแดงเข้าไปใหญ่
เห้ย!! มันจะอะไรกันหนักหนา
จะรักกัน
ก็ช่วยไปรักกันไกลๆหน่อยได้มั้ย
ฉันเอามือกุมหน้าอกตัวเอง ...
ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บแบบนี้นะ
ฉันมองไปที่นัทสึที่หัวเราะอย่างสนุกสนานอยู่กับลิซานน่าและแฮปปี้
ความรู้สึกราวกับว่า
ตัวฉันเป็นส่วนเกินนี่มันคืออะไร
หัวใจของนายไม่มีที่ให้ฉันแทรกเข้าไปได้เลยใช่มั้ย.....นัทสึ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น