Chapter 1
หลังจากที่ทักทายสมาชิกในกิลด์ทั้งหน้าใหม่หน้าเก่าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ฉันก็มานั่งรวมกลุ่มกับพวกของ เกรย์
ทุกคนที่นี่ ให้การต้อนรับการกลับมาที่นี่อีกครั้งของฉัน
(ขอเรียกแบบนี้แล้วกันนะ) อย่างอบอุ่น เว้นก็แต่ ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามฉันนี่แหละ
เกรย์ ฟลูบัสเตอร์ รักแรก และรักเดียวของฉัน
“เอ๊ะ อย่างนี้ก็หมายความว่า เรนะจัง เป็นพี่น้องกับลักซัสน่ะสิ
ใช่มั้ยจ๊ะ” ลูซี่ เด็กสาวผมทองถามฉันขึ้น ตั้งแต่เข้ามาในกิลด์นี้ ฉันยังไม่ได้หยุดพูดเลยด้วยซ้ำ
เพราะสมาชิกกิลด์แต่ละคนผลัดกันถามนั่นนู่นนี่ จนฉันเวียนหัวไปหมด อ่อยยย =
=
“ไม่ใช่หรอกค่ะ คือฉันเป็นเด็กที่คุณปู่เก็บมาเลี้ยงน่ะค่ะ” ฉันตอบ
“เห?”
คำตอบของฉันทำให้ทั้งโต๊ะหันมามองกันเป็นตาเดียว
“ก็อย่างนี้ล่ะ ตาลุงนั่นใจดี ชอบเก็บใครต่อใครมาเลี้ยงนักล่ะ” นัทสึหัวเราะอย่างร่าเริง
“ใช่ค่ะ เมื่อก่อนฉันก็มาเล่นที่กิลด์บ่อยๆ แต่เพราะฉันสุขภาพไม่ค่อยดี
ก็เลยต้องไปอยู่หัวเมืองทางเหนือกับคุณย่าทวดเพื่อรักษาตัวมาหลายปีน่ะค่ะ”
จะพูดว่า ฉันเป็นสมาชิกใหม่ของกิลด์ ก็คงจะไม่ถูกนัก
เพราะฉันก็รู้จักสมาชิกส่วนใหญ่ของที่นี่แทบทุกคนจะมีก็แต่พวกที่เข้ากิลด์มาหลังปี
X780 เท่านั้นล่ะ ที่ฉันไม่รู้จัก
“ย่าทวดเหรอคะ” เวนดี้ ทำท่าสนใจ
“ใช่จ้ะ เป็นคุณแม่ของคุณปู่มาคารอฟน่ะค่ะ”
“หา !!! แม่ของมาสเตอร์” เวนดี้ และลูซี่ ทำหน้าตกอกตกใจ
“ค่ะ ท่าน...พึ่งเสียไปเมื่อ 3 ปีก่อนค่ะ
นี่คุณปู่ก็พึ่งขึ้นไปไหว้หลุมศพท่านเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนนี่เอง
ฉันเลยตัดสินใจตามมาด้วยน่ะค่ะ”
“แม่ของมาสเตอร์พึ่งเสียไปเมื่อ 3 ปีก่อน ก็เป็นช่วงระหว่าง 7
ปีที่พวกเราหายไปน่ะสิ” ลิลลี่ แมวบินได้ สปีชี่เดียวกับแฮปปี้เอ่ยขึ้น
“ค่ะ....ตอนท่านเสีย ฉันเองก็ไม่รู้จะติดต่อใครยังไง
เพราะทุกคนหายกันไปหมด”
“ไม่อยากจะคิดเลยว่าแม่ของมาสเตอร์อายุเท่าไหร่”
คุณจูเบียทำท่าครุ่นคิด
“300 ปีล่ะมั้ง” คุณกาจีล หนึ่งในสมาชิกใหม่หลังปี X780 ที่ฉันพึ่งได้ทำความรู้จักเมื่อไม่นานมานี้
“คุณย่าทวดอายุ 157 ปีตอนที่ท่านเสียค่ะ”
“โอ้ยย คนเหรอน่ะ อยู่ยืดชะมัด” นัทสึพึมพำ
“จริงสิ เอลจัง แล้วพวกหน่วยเทพอัสนีบาตไปไหนหมดน่ะ” ฉันมองหาบางคนที่หายไป
ก็ทั้งฟรีด เอเวอร์กรีน แล้วก็บิ๊กซ์โลว์
สมัยก่อนเอ็นดูฉันอย่างกับอะไร
“ไปทำภารกิจที่ยอดเขาไดจิมงตั้งแต่สามวันก่อนนู่น ลัคซัสก็ด้วย”
เอลซ่าตอบ
“อย่างนั้นเหรอคะ”
“คิดถึงเจ้าฟรีดมันหรอไง” คานะจังแซวขึ้นทันที พลางกระดกเหล้าเข้าปาก
ไม่เจอกันแปปเดียว ทำไมคานะจังถึงได้กลายเป็นผู้หญิงขี้เหล้าไปได้นะ - -
“เปล่านะคะ ฉันก็คิดถึงทุกคนนั่นแหละ” ฉันพูดประโยคนี้
แต่สายตากลับจับจ้องอยู่ที่คนตรงหน้า
นายจะรู้บ้างมั้ยเกรย์ ว่าตลอดหลายปีมานี้ คนที่ฉันคิดถึงที่สุด
ก็คือนาย
“เห้ย เกรย์! วันนี้แกลืมเอาปากมาเหรอไง” นัทสึตบไหล่เพื่อนตัวเอง
“เงียบปากน่าไอ้ลิงหัวชมพู ไม่ใช่เรื่องของแก” เกรย์หันไปแหว
“เห้ยย หาเรื่องเหรอไง คนเค้าถามดีๆ” นัทสึฉุนขึ้น
“ได้ทุกเมื่อ” เกรย์ผุดลุกขึ้น
พร้อมกับกระชากเสื้อตัวเองทิ้งทันใด
นิสัยแบบนี้ของทั้งสองคนไม่เคยเปลี่ยนจริงๆ
แล้วก็นิสัยชอบแก้ผ้าของผู้ชายเย็นชาตรงหน้าฉันด้วย
อร้ายยย กล้ามหน้าท้องอะไรเนี่ย เซ็กซี่จริงๆ เกรย์ตอนนั้น
กับเกรย์ตอนนี้ไม่เหมือนกันจริงๆนั่นแหละ เพราะตอนเด็กๆเวลาเห็นเกรย์แก้ผ้าต่อหน้า
ฉันไม่เห็นจะใจเต้นแรงแบบตอนนี้เลย ><”
“กรี๊ดดด ท่านเกรย์เซ็กซี่ที่สุดเลยค่ะ” จูเบียที่นั่งอยู่ข้างๆฉันทำหน้าเคลิบเคลิ้ม
ส่วนตัวฉันได้แต่เอามือปิดหน้าตัวเอง ให้ตายยยหน้าฉันร้อนผ่าวไปหมดแล้วนะ
“หยุดเลยนายสองคนน่ะ” เอลซ่ารีบห้ามทัพ
“นายก็ใส่เสื้อผ้าซะด้วย เดี๋ยวก็มีคนคลั่งตายซะก่อน”
คานะจังชี้มาทางที่คุณจูเบียนั่งอยู่ ซึ่งก็คือที่ข้างๆฉัน เกรย์เองก็มองตามมาด้วย
ฉันถึงกลับต้องรีบก้มหน้าของตัวเองลง เพื่อซ่อนใบหน้าที่กำลังแดงก่ำอยู่
“ยัยโรคจิต” เกรย์ยื่นมือมาดีดหน้าผากคุณจูเบีย ก่อนจะหยิบเสื้อมาใส่
อะไรกัน สายตาที่เขามองจูเบีย
ช่างแตกต่างจากสายตาเย็นชาที่ส่งมาให้ฉัน ทำไมกันนะ.... นั่นคือเกรย์
ที่เป็นปกติใช่มั้ย
“เลิกหวานกันสักแปปได้มั้ยจ๊ะ ... ฉันขอยืมตัวลูซี่ แล้วก็จูเบียแปปนึงนะจ๊ะเกรย์
นัทสึ” เลวี่ลากตัวสองสาวที่นั่งขนาบข้างฉันขึ้นไปยืนเคียงข้างเธอ
“ก็เอาไปสิ” นัทสึทำท่าไม่สนใจ
“แล้วจะขออนุญาตฉันเพื่ออะไร” เกรย์ทำหน้างง
“พวกผู้ชายนี่ซื่อบื้อพอกันหมดเลยเนอะ พอเป็นเรื่องแบบนี้ ใช่มั้ย กาซีล”
เรวี่ส่งสายตาสื่อความหมายไปให้กาซีลที่นั่งอยู่ข้างๆเกรย์
“หาเรื่องเหรอยัยเปี๊ยก” กาซีลแยกเขี้ยว
“ไม่รู้ไม่ชี้ แบร่!” เลวี่แลบลิ้นใส่เขา ก่อนจะหันมาพูดกับฉันว่า
“เดี๋ยวมาคุยด้วยนะจ๊ะเรนะจัง พอดีฉันติดงานอยู่ทางนู้นน่ะ
คิดถึงที่สุดน้า” เลวี่ก้มลงมาหอมแก้มฉันหนึ่งทีก่อนจะลากสองสาวไปกับเธอ
ให้ตาย!! ทำไมอยู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่ากาซีลทำตาขวางใส่ฉันล่ะ
“แล้วเธอจะพักที่ไหนน่ะ” บิสก้าถามขึ้น
อีกเรื่องที่น่าประหลาดใจ หลังจากกลับมาที่นี่ก็คือ บิสก้า กับ ไอแซ็ค
แต่งงานกันแล้ว แถมยังมีลูกสาวน่ารักๆที่ชื่อว่า อาสึกะ ด้วยกันอีกด้วย คนขี้อายแบบสองคนนี้ คืบหน้าไปไกลขนาดนี้เชียว ><”
“ยังไม่รู้เลยจ้ะ ฉันก็พึ่งมาถึงที่นี่พร้อมกับคุณปู่นั่นแหละ”
“ไม่พักที่บ้านมาสเตอร์ล่ะ” คุณวาคาบะแนะนำ
“ไม่ก็ที่แฟรี่ฮิล” คานะออกความเห็น
“ฉันว่ามาพักที่แฟรี่ฮิลน่ะ ปลอดภัยที่สุดแล้ว” เอลซ่าเสริม
“เอ่ออ ฉันว่าจะไปหาบ้านเช่าอยู่น่ะค่ะ คิดว่าน่าจะสะดวกกว่า”
“แต่ออกไปอยู่คนเดียวแบบนั้น มันอันตรายนะจ๊ะ” คุณมิร่าพูดด้วยความเป็นห่วง
“ตลอดสามปีมานี่ ฉันก็อยู่คนเดียวจนชินซะแล้วล่ะค่ะ”
เจ็ดปีที่มีแต่ความคิดถึง ... เพราะคิดว่าเขาจากไปแล้ว ...
จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมา ...
ทั้งๆที่ฉันยังไม่มีโอกาสได้บอกความรู้สึกที่มีออกไป ... ทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้ถาม
ว่าที่เขาทำเฉยชากับฉันเพราะอะไร ... ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้น ...
สายตาที่อบอุ่น รอยยิ้มที่สดใส และสัมผัสที่ห่วงใยนั่น จางหายไปหมด ...
โดยที่ตัวฉันไม่มีโอกาสรู้เลยว่าเพราะอะไร
“บ้านเช่า บ้านเช่า บ้านเช่า อื้มมม รู้สึกว่าห้องข้างๆลูซี่มันว่างอยู่ไม่ใช่เหรอนัทสึ”
เอลซ่าหันไปถามนัทสึ
“น่าจะนะ เดี๋ยวเย็นนี้ไปดูกันมั้ยล่ะ” นัทสึชักชวน
“เย็นนี้นายต้องไปเมืองท่าฮารูเจี้ยนกับลูซี่ไม่ใช่เหรอไง” เอลซ่าแย้ง
“เอ้อจริงสินะ”
“งั้นก็ฝากนายด้วยแล้วกันเกรย์ เพราะฉันเองก็มีธุระกับคนบางคนเหมือนกันล่ะเย็นนี้” เอลซ่าตบไหล่เกรย์
“ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ” เกรย์ทำท่าไม่พอใจ
“หรือนายจะขัดคำสั่งมาสเตอร์ เขาฝากเรนะไว้กับนายไม่ใช่เหรอไงห๊ะ!!”
เอลซ่าขู่เสียงเข้ม
“ระ...รู้แล้วน่า...” เกรย์รับปากเสียงสั่น
ฮ่าๆ เอลจังของฉันยังโหดร้ายไม่เปลี่ยนเลยสินะ ><”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น