Chapter 20
//////// Natsu
////////
“นี่มันมืดแล้วนะ....เรากลับกันดีกว่าลิซานน่า” ผมพูดขึ้น
เมื่อเห็นว่าพระอาทิตย์เริ่มลาลับขอบฟ้าแล้ว
“ขอต่ออีกนิดน่านัทสึ” ลิซานน่าที่กำลังเล่นกับกระต่ายแม่ลูก
ซึ่งออกมาวิ่งเล่นอยู่ในทุ่งดอกไม้แห่งนี้หันมาบอกผม
“แต่ว่า.....”
ใบหน้าของใครคนหนึ่งลอยเข้ามาในความคิด......ป่านนี้
ลูซี่จะเป็นยังไงบ้างนะ
แล้ววันพรุ่งนี้....มันมีอะไรงั้นเหรอ
ทำไมก่อนที่ผมจะออกมา....ยัยนั่นถึงมีท่าทีแบบนั้น
ทำไมถึงได้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อย่างนั้นล่ะ......
แต่ก็....ไม่น่าเป็นไปได้แฮะ ..... คนอย่างลูซี่น่ะเหรอ ..... จะร้องไห้
แล้ววันพรุ่งนี้....มันมีอะไรงั้นเหรอ
ทำไมก่อนที่ผมจะออกมา....ยัยนั่นถึงมีท่าทีแบบนั้น
ทำไมถึงได้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อย่างนั้นล่ะ......
แต่ก็....ไม่น่าเป็นไปได้แฮะ ..... คนอย่างลูซี่น่ะเหรอ ..... จะร้องไห้
“นัทสึ....”
“นี่!!! นัทสึ!!!” เสียงเรียกดังๆของลิซานน่าทำให้ผมหลุดจากห้วงความคิด
“นี่!!! นัทสึ!!!” เสียงเรียกดังๆของลิซานน่าทำให้ผมหลุดจากห้วงความคิด
“คิดอะไรอยู่น่ะนัทสึ....ใจลอยไปไหนแล้วห๊ะ!!” เธอเท้าเอวมองผมด้วยสายตาเคืองๆ
“ปะ.....เปล่า.....” ผมโกหกออกไป
“ไม่มีอะไรหรอก....เรากลับกันดีกว่าลูซี่”
ทั้งๆที่ผมอยู่กับลิซานน่า
แต่ผมกลับพูดชื่อของใครอีกคนที่อยู่ในหัวออกมา....
“ฉัน.....ไม่ใช่ลูซี่นะ” ลิซานน่ามองผมด้วยสายตาที่อ่านได้ยาก
“อะ....เอ่อ
โทษที” ผมเอามือเกาหัว
ไม่รู้จะแก้สถานการณ์อย่างไร
นี่คงเป็นเพราะ......หมู่นี้ไม่ว่าผมจะไปที่ไหน
ที่ข้างๆผม....มักจะมีเธออยู่เสมอสินะ
ที่ข้างๆผม....มักจะมีเธออยู่เสมอสินะ
“เรากลับกันเถอะ” ผมพูดขึ้นอีกครั้ง
เมื่อนึกถึงรอยยิ้มสดใสที่มักจะมีอยู่บนใบหน้าของลูซี่เสมอ
ผมเดินนำลิซานน่าไปอย่างช้าๆ
เสียงฝีเท้าของเธอค่อยๆเดินตามผมมา ก่อนจะหยุดนิ่งลง
เป็นเหตุให้ผมต้องหันกลับไปมอง
“นัทสึ......” เธอเรียกชื่อผม
“อยู่กับฉัน.....มันอึดอัดมากนักเหรอ” ดวงตาทั้งสองของลิซานน่า
มีน้ำใสๆไหลออกมา
ลิซานน่า.....เธอร้องไห้ทำไม
“เธอเป็นอะไรไปน่ะลิซานน่า” ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเธอ
ตั้งแต่เล็กจนโต.....มีสักกี่ครั้งกัน
ที่ยัยนี่ร้องไห้....
“ตอบฉันมาสิ......ตอบมาสินัทสึ!!”
เธอออกแรงทึ้งเสื้อของผม จนผมต้องรวบมือของเธอไว้
เธอออกแรงทึ้งเสื้อของผม จนผมต้องรวบมือของเธอไว้
“อึดอัดที่ไหนเล่า
ใจเย็นๆก่อนสิ เป็นอะไรของเธอเนี่ย” “
ผมมองหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างนั่น
ผมมองหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างนั่น
ทำไม.....ถึงได้รู้สึกผิดแบบนี้นะ
“นายอยู่กับฉัน....แต่หัวใจของนายกลับคิดถึงเธอ” คนตรงหน้าสะอึกสะอื้น
“มันไม่น่าน้อยใจเหรอไงเล่า?” ลิซานน่าออกแรงผลักผม
“ลิซานน่า” ผมรวบตัวเธอเข้ามากอดไว้
“ฉันขอโทษ” ผมพึมพำเบาๆที่ข้างหูเธอ
ไม่รู้ทำไม.....ทำไมผมถึงต้องขอโทษ....
สำหรับลิซานน่า เธอคือคนสำคัญ ที่ผมอยากเห็นเธอมีความสุข....
แล้วสำหรับใครอีกคนที่อยู่ในหัวผมล่ะ.....สำหรับผมแล้ว เธอคืออะไร?
สำหรับลิซานน่า เธอคือคนสำคัญ ที่ผมอยากเห็นเธอมีความสุข....
แล้วสำหรับใครอีกคนที่อยู่ในหัวผมล่ะ.....สำหรับผมแล้ว เธอคืออะไร?
ขนาดตัวผมเองก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ.....
ผมได้แต่ใช้คำว่า เพื่อน ปิดบังความลังเลที่อยู่ในใจ
ผมนี่มัน....แย่ซะจริง
ผมได้แต่ใช้คำว่า เพื่อน ปิดบังความลังเลที่อยู่ในใจ
ผมนี่มัน....แย่ซะจริง
“สุดสัปดาห์นี้จะมีงานแฟรี่ไนท์.....ปีนี้เราก็....ไปด้วยกันอีกนะนัทสึ” ลิซานน่ากระชับอ้อมกอดของเธอแน่น
“อื้อ.....เข้าใจแล้ว” ผมตอบรับออกไป
ตอนนี้....ก็คงต้องทำ....เท่าที่ทำได้ล่ะนะ
//////////////// GRAY //////////////////
สายตาที่ไอ้เจ้าลักซัสมองผม....ดูก็รู้ว่าเป็นศัตรู
ตั้งแต่เจ้านั่นกลับมา
ผมแทบจะเข้าใกล้ยัยนั่นไม่ได้
แค่ผมแอบมอง....มันก็ส่งสายตาฟาดฟัน ทิ่มแทงกลับมาใส่ผมแล้ว
ก็เข้าใจนะ.....ว่ามันหวงน้องสาว แต่นี่มัน.....เกินไปหน่อยมั้ยครับ = =
แค่ผมแอบมอง....มันก็ส่งสายตาฟาดฟัน ทิ่มแทงกลับมาใส่ผมแล้ว
ก็เข้าใจนะ.....ว่ามันหวงน้องสาว แต่นี่มัน.....เกินไปหน่อยมั้ยครับ = =
ตั้งแต่เมื่อวาน
จนถึงตอนนี้ ผมแทบจะไม่ได้คุยกับยัยนั่นเลย
ก็ไม่ได้อยากคุยอะไร
มากมายนักหรอกนะ.....ก็แค่รู้สึกว่าชีวิตมันเงียบเหงาแปลกๆ
ยัยนั่นก็เหลือเกิน.....พอพี่ชายกลับมา
ก็เอาแต่ขลุกอยู่กับพี่ชาย จนลืมผมไปเสียสนิท....
นี่มันน่าน้อยจะ.....
ไม่มีอะไร!!
ผมไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นสักหน่อย โว้ยยยยยย
นี่มันน่าน้อยจะ.....
ไม่มีอะไร!!
ผมไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นสักหน่อย โว้ยยยยยย
ผมเอามือขยี้หัวตัวเอง....ก่อนจะเหลือบมองไปทางพวกของลักซัส
ที่ยัยเรนะนั่งอยู่ด้วย
“เป็นอะไรไปเกรย์” คาน่าที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมถามขึ้น
“เปล่า......” ผมปด
“คิดถึงนัก....ก็เดินเข้าไปคุยสิ”
ยัยผู้หญิงขี้เมามองผมด้วยสายตาล้อเลียน
ยัยผู้หญิงขี้เมามองผมด้วยสายตาล้อเลียน
จะบ้าเหรอ!! ….. คิดถึงบ้าอะไร ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลยโว้ย!!
“อย่ามามั่วหน่อยเลยเธอน่ะ!” ผมโวยวาย
“หึหึ.....อ่านง่ายจังนะ
นายน่ะ….ว่าแต่ งานแฟรี่ไนท์ชวนใครหรือยังจ๊ะ เกรย์” คาน่าส่งแววตาล้อเลียนมาทางผม
“ยัง.....ไม่รู้จะชวนใคร” ผมพูดไป
ทั้งๆที่ในหัวก็รู้คำตอบของใจตัวเองอยู่แล้ว
“อ้าวๆๆ
ถ้าไม่รีบไปชวน เดี๋ยวจะโดนตัดหน้าซะก่อนนะ.....เรนะน่ะ
ป็อบไม่เบาเลยนี่นา....ก็เป็นเด็กใหม่ของกิลด์นี่นะ” ยัยคาน่าพูดพลาง
กระดกเหล้าเข้าปาก
ยัยนี่.....คิดจะเมาตั้งแต่เที่ยงหรือไงห๊ะ….อีกหน่อยจะเป็นตับแข็งตาย!
“แล้วเธอมีใครมาชวนหรือยัง” ผมถามบ้าง
“อ๊ะๆๆๆๆ
ใสเจีย เสียใจนะเพื่อนรัก มาคาโอะชวนฉันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” ยัยนั่นหัวเราะร่า
นี่อย่าบอกนะว่า....แอบชอบตาลุงนั่น = =
“เค้ามีลูกมีเมียแล้วนะ” ผมเอ่ยขึ้น
“ฉันก็ไม่ได้อะไรสักหน่อย.....ก็แค่สนิทกันเฉยๆ”
ยัยนั่นหัวเราะ แล้วกระดกเหล้าขึ้นดื่มอีก
“ฉันก็ไม่ได้อะไรสักหน่อย.....ก็แค่สนิทกันเฉยๆ”
ยัยนั่นหัวเราะ แล้วกระดกเหล้าขึ้นดื่มอีก
“ว่าแต่นายเถอะ......รู้สึกมั้ย
ว่าเจ้าลักซัสนั่นน่ะ.....มันจะหวงเรนะผิดปกติไปสักหน่อยหรือเปล่า.....จะว่ายังไงดีล่ะ....มันไม่ใช่แบบที่พี่ชายใช้กับน้องสาวน่ะ....สายตาที่เจ้านั่นมองเรนะ
มันเหมือนกับที่ นายใช้มองเธอเลย.....ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ” อยู่ๆยัยคาน่าก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา
“เพ้อเจ้อน่า.....”
จะว่าผมไม่เห็นด้วยกับยัยนั่นก็ไม่ถูกนะ.....จะว่าไปผมเองก็....
เคยรู้สึกว่าลักซัสมัน....ชอบเรนะเหมือนกัน
เคยรู้สึกว่าลักซัสมัน....ชอบเรนะเหมือนกัน
ผมมองไปที่พี่น้อง
ซึ่งไร้ความเกี่ยวดองทางสายเลือดคู่นั้นอย่างพิจารณา
ผมยังคงจำได้ไม่มีวันลืม
เหตุการณ์เมื่อ 7 ปีก่อน ....
วันที่ลักซัสตั้งใจโค่นล้มมาสเตอร์ และตั้งตนเป็นมาสเตอร์กิลด์เสียเอง
วันที่ลักซัสตั้งใจโค่นล้มมาสเตอร์ และตั้งตนเป็นมาสเตอร์กิลด์เสียเอง
///// ย้อนกลับไป เมื่อเหตุการณ์ The Battle of Fairy
Tail เมื่อ 7 ปีก่อน /////
ต้องหยุดเจ้านั่น!! ต้องหยุดมันให้ได้
ผมไม่ทางยอมให้ทุกๆอย่างเป็นแบบนี้.....เพราะแฟรี่เทล คือสิ่งเดียวที่ผมเหลืออยู่
ผมไม่ทางยอมให้ทุกๆอย่างเป็นแบบนี้.....เพราะแฟรี่เทล คือสิ่งเดียวที่ผมเหลืออยู่
ผมออกแรงวิ่งไปตามถนน
กลางเมืองแมกโนเลีย ผู้คนมากมายต่างแหแหน เพื่อมาเข้าร่วมเทศกาลแฟนตาเซีย
ซึ่งกิลด์ของพวกเราจัดขึ้นทุกปี
จะให้พวกชาวเมือง มาเดือดร้อนไม่ได้!
จะให้พวกชาวเมือง มาเดือดร้อนไม่ได้!
หลักจากที่รอดมาจากเขตอาคมของเจ้าฟรีด
.... ผมก็ออกวิ่งเพื่อจะตามหาเจ้านั่น.....
ลักซัส....แกคิดจะทำบ้าอะไรกันแน่!?
“ตามหาฉันอยู่งั้นเหรอ.....เกรย์” เสียงใครบางคนดังขึ้นจากเบื้องหลังผม
“แก.....!!” ผมกัดฟันกรอด
เมื่อหันไปพบเจ้าตัวการซึ่งก่อเรื่องทั้งหมดขึ้น
“ว่าไง?” ลักซัสใช้สายตากวนเบื้องล่างมองผม
“ปล่อยทุกคนเดี๋ยวนี้....แล้วกลับไปคุกเข่าต่อหน้ามาสเตอร์ซะ!”
“ฉันไม่ยอมเชื่อฟังตาแก่นั่นเป็นครั้งที่สองหรอกนะ.....ที่ฉันมาที่นี่.....เพราะมีเรื่องอยากสะสางกับแก
เป็นการส่วนตัว”
“มีอะไรก็ว่ามา!
ICE MAKE LANCE!!”
หอกน้ำแข็งมากมาย พุ่งเข้าใส่ตัวลักซัส แต่มันกลับไม่มีแม้รอยขีดข่วน
หอกน้ำแข็งมากมาย พุ่งเข้าใส่ตัวลักซัส แต่มันกลับไม่มีแม้รอยขีดข่วน
นี่ผม....กับมัน
ต่างชั้นกันขนาดนี้เชียวเหรอ....เจ็บใจโว้ย!!
ต่างชั้นกันขนาดนี้เชียวเหรอ....เจ็บใจโว้ย!!
“เหตุการณ์เมื่อ
4 ปีก่อน....ฉันไม่เคยลืม....ถ้าไม่เป็นเพราะแก..........ถ้าไม่เป็นเพราะแก!!!!” อยู่ๆลักซัสมันก็พุ่งเข้าใส่ผม
พร้อมกับเสยหมัดเข้าที่ปลายคางของผมอย่างจัง
“ฉันต้องจากกับเรนะ.......ฉันต้องเสียเธอไป......มันเป็นเพราะแก!!! ไอ้เกรย์!!” ลักซัสพุ่งเข้าใส่ผมไม่ยั้ง
สิ่งที่ผมทำได้
มีแค่....ปัดป้อง.....
“ไอ้ชั่ว!! อย่างแกมัน สมควรตาย!!”
ลักซัสเสยหมัดเข้าที่ท้องผม ทำเอาผมกระเด็นลงไปนอนกองกับพื้น
ลักซัสเสยหมัดเข้าที่ท้องผม ทำเอาผมกระเด็นลงไปนอนกองกับพื้น
ถ้ามันจะเอาคืนเรื่องนี้.....ผมไม่โกรธมันหรอก
เพราะผมรู้.....รู้ดีเชียวล่ะ.....เรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่าง....ต้นเหตุมันมาจากผม!
เพราะผมรู้.....รู้ดีเชียวล่ะ.....เรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่าง....ต้นเหตุมันมาจากผม!
“ถ้าแกจะคร่ำครวญเรื่องนี้ล่ะก็.....เชิญตามสบาย” ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากพื้น
ก่อนจะพูดต่อว่า….
“คิดว่ามีแต่แกหรือไงวะ....ที่เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นน่ะ!!”
ผมพุ่งเข้าใส่มันบ้าง แต่ทำได้เพียงต่อยเฉียดๆหน้าของลักซัส
“คิดว่ามีแต่แกหรือไงวะ....ที่เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นน่ะ!!”
ผมพุ่งเข้าใส่มันบ้าง แต่ทำได้เพียงต่อยเฉียดๆหน้าของลักซัส
ไอ้บ้านี่....ไวชะมัด
ลักซัสกระโดดลอยตัวขึ้น
ก่อนจะเตะอัดใส่ผมที่กลางหลัง ส่งผมไปนอนกองกับพื้นได้อีกครั้ง
“คนอย่างแก.....คนที่เป็นต้นเหตุให้เรนะร้องไห้อย่างแก!!!
….. ฉันอยากจะฆ่าทิ้งจริงๆ” พูดจบไอ้บ้านั่นก็เดินจากไป
ไม่ต้องมาย้ำ
ผมก็รู้ตัวอยู่แล้วล่ะ.....
ที่เรื่องทุกอย่างเป็นแบบนี้.....ที่ยัยนั่นต้องจากไปอยู่ที่ไกลๆ....
ที่ๆผมไม่สามารถมองเห็นเธอได้อีกแล้ว....
ที่ๆผมไม่สามารถมองเห็นเธอได้อีกแล้ว....
ต้นเหตุล้วนแล้วมาจากผม......
////// กลับมาปัจจุบัน //////
“ท่านเกรย์คะ” จูเบียเดินเข้ามาหาผม
เหมือนๆกับทุกวัน
“มีอะไรเหรอ” ผมหันไปถามเธอ
“อะ....เอ่อ.....จูเบียแค่อยากถามว่า....”
จะอ้ำอึ้งอะไรของยัยนี่เนี่ย......มีอะไรก็พูดๆมาสิฟะ!!
“งะ.....งานแฟรี่ไนท์.....ทะ
.... ท่านเกรย์….” ยังไม่ทันที่ยัยนั่นจะพูดจบ
ผมก็รีบตัดบทไปว่า
“ขอโทษนะ
แต่ฉันมีคนที่อยากให้ไปด้วยแล้ว” พูดจบผมก็เดินออกไปจากตรงนั้น
ก็ไม่อยากจะใจร้ายหรอกนะ.....แต่ผม
ไม่อยากให้ความหวังใครพร่ำเพรื่อ
แล้วเท่าที่มี....แค่คนนี้ คนเดียวนี่ก็....ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว.....!!
แล้วเท่าที่มี....แค่คนนี้ คนเดียวนี่ก็....ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว.....!!
ทำไมน่ะเหรอ?
ก็พอไอ้ลักซัสมันลุกออกไปคุยกับมาสเตอร์แปปเดียว ไอ้พวกเด็กๆในกิลด์ ก็เข้ามารุมยัยนั่น....อย่างกับว่าเป็นขนมชิ้นโตอย่างนั้นล่ะ
ก็พอไอ้ลักซัสมันลุกออกไปคุยกับมาสเตอร์แปปเดียว ไอ้พวกเด็กๆในกิลด์ ก็เข้ามารุมยัยนั่น....อย่างกับว่าเป็นขนมชิ้นโตอย่างนั้นล่ะ
นี่มันอะไรกันโว้ย~!!!
ผมรีบเดินแทรกเข้าไปกลางวง
ก่อนจะพูดกับยัยนั่นว่า
“ยัยซุ่มซ่าม....ขอคุยด้วยหน่อยดิ!”
เธอมองผมอย่างงงๆ ก่อนจะเดินตามผมออกมา
เธอมองผมอย่างงงๆ ก่อนจะเดินตามผมออกมา
ส่วนไอ้พวกที่รุมล้อมเธออยู่นั้น
ก็ต้องแตกวงฮือ เป็นผึ้งแตกรัง เพราะผมส่งสายตาดุๆไปให้
นี่มัน....น่าหงุดหงิดใจชะมัด
นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย!!?
นี่มัน....น่าหงุดหงิดใจชะมัด
นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย!!?
ผมเดินนำเธอ
ออกมาที่สวนหลังกิลด์....ที่นี่น่ะ บรรยากาศดีมากเลยนะ
เหมาะที่จะ.......โว้ยยยยยยยยยย!! แล้วทำไมผมต้องสนใจเรื่องนี้ด้วย
เหมาะที่จะ.......โว้ยยยยยยยยยย!! แล้วทำไมผมต้องสนใจเรื่องนี้ด้วย
“มีอะไรเหรอเกรย์” เธอถามขึ้น
“อะ.....เอ่อ.....”
“อะ.....เอ่อ.....”
อยู่ๆ
ทำไมนึกคำพูดดีๆไม่ออกฟะ !!
“หือ?” ยัยนั่นจ้องผมอย่างสงสัย
เลิกใช้ดวงตากลมๆนั่นมองผมสักทีเถอะ.....เห็นแล้วมันยิ่งหงุดหงิด......
“.....ไม่มีไร........แค่จะบอกว่า
วันนี้อากาศดีเนอะ”
“ฮ่าๆ
วันนี้เกรย์ตลกจัง....เป็นอะไรไปเหรอ” เรนะหัวเราะร่ากับท่าทีของผม
โว้ยยยยยยยย!! นั่นสิ วันนี้แกเป็นอะไรห๊ะเกรย์!!
“จริงสิ....งานแฟรี่ไนท์
น่าสนุกจังนะ” เธอพูดพลางหันไปมองดอกไม้ที่อยู่ในสวน
“อื้ม
คงงั้นมั้ง.....มีใครมาชวนเธอมั่งหรือยังล่ะ” ผมตัดสินใจถามออกไป
“ก็มีนะ.....แต่ว่าไม่เอาอ่ะ
ใครก็ไม่รู้ .... ไม่ค่อยรู้จักเลย” เธอหันมามองหน้าผม
“ส่วนเกรย์.....คงชวนจูเบียไปสินะ” อยู่ๆ ดวงตากลมโตคู่สวยตรงหน้า
ก็ฉายแววเศร้าๆออกมา
ทำไมชอบคิดแบบนี้นะ....ผมล่ะไม่เข้าใจผู้หญิงจริงๆ
“เปล่า.....เรื่องนั้นมัน….”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้อธิบาย เสียงของใครคนหนึ่งก็ขัดขึ้นว่า
ยังไม่ทันที่ผมจะได้อธิบาย เสียงของใครคนหนึ่งก็ขัดขึ้นว่า
“เรื่องงานแฟรี่ไนท์น่ะ.....เธอต้องไปกับพี่เท่านั้น!”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น