Chapter 18
“รุ่น3....อ้อ! ไม่ใช่สิ
รุ่น6....ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลังของมาคารอฟ ผู้เป็นมาสเตอร์ของแฟรี่เทล กิลด์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในฟิโอเร่ ณ ขณะนี้
เสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลังของมาคารอฟ ผู้เป็นมาสเตอร์ของแฟรี่เทล กิลด์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในฟิโอเร่ ณ ขณะนี้
“ทะ....ท่านรุ่น1”
ชายสูงอายุแทบจะพ่นน้ำชาที่กำลังจิบอยู่ออกมา เมื่อหันมาพบหญิงสาวตัวเล็ก ผมสีทอง หน้าตาน่ารักยืนอยู่เบื้องหลัง
ชายสูงอายุแทบจะพ่นน้ำชาที่กำลังจิบอยู่ออกมา เมื่อหันมาพบหญิงสาวตัวเล็ก ผมสีทอง หน้าตาน่ารักยืนอยู่เบื้องหลัง
เธอผู้นี้ก็คือ
.... เมวิส เวอร์มิลเลี่ยน มาสเตอร์รุ่นที่1 ผู้ก่อตั้งกิลด์แฟรี่เทลแห่งนี้ขึ้นมา...แม้ร่างกายของเธอจะดับสลาย
แต่ด้วยพลังเวทย์มหาศาลในตัวเธอ ทำให้สมาชิกในกิลด์ทุกคน
สามารถมองเห็นร่างเอเธอร์เรียลของเธอได้
พูดง่ายๆก็คือ......ตอนนี้มาคารอฟ
จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ กำลังเผชิญหน้าอยู่กับผี!! หรือวิญญาณของรุ่นที่ 1 นั่นเอง.....
...........โชคดีนะมาคารอฟ ^^
“มะ...มีอะไรเหรอครับ” เจ้าตัวมีทีท่าตกใจ
“ฉันสัมผัสได้.....พลังของผู้ชายคนนั้น....มันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ...สักวันเด็กคนนั้นต้องมีอันตรายแน่ๆ” เมวิสพูดเสียงเครียด
“ตอนนี้เอลซ่า และพวกของเจราลก็รู้เรื่องนี้กันแล้ว....เราควรบอกคนอื่นๆในกิลด์ด้วยดีมั้ยครับ
เผื่อจะได้ช่วยกันระวัง” มาคารอฟเสนอ
หลังจากคุมสติได้สำเร็จ
“อย่าพึ่งเลย......ฉันอยากให้เด็กคนนั้น ได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุข
เหมือนๆกับคนอื่น....แค่นี้ชีวิตของเด็กคนนั้นก็วุ่นวายมามากพอแล้ว…ยังไงงานนี้คงต้องลำบากเธอหน่อยแล้วล่ะนะ....รุ่น6”
“ไม่เป็นไรครับ....เธอก็เหมือนลูกหลานของผมคนหนึ่ง....ยังไงผมก็ต้องปกป้องอยู่แล้ว” มาคารอฟให้คำมั่น
“’จริงสิ.....หลานชายของเธอ....เขาแข็งแกร่งมาก
ถ้าได้เขาคอยช่วยอีกแรงก็คงจะดี”
“ท่านหมายถึงลักซัสเหรอครับ”
“อืม....ยังไงก็บอก เท่าที่ควรจะบอกก็พอนะ”
/////////////// RENA /////////////////////
“เอ้า! ทุกคนเงียบ มาสเตอร์มีเรื่องจะประกาศ” อยู่ๆเอลจังก็ประกาศเสียงดังขึ้น เรียกความสนใจของทุกคน
ให้หันมามองตามต้นเสียงนั้นในทันที
มาสเตอร์มาคารอฟ
หรือซึ่งก็คือคุณปู่ของฉัน ค่อยๆเดินออกมาจากห้องพักด้านหลังกิลด์
ก่อนจะเดินขึ้นเวที ตามด้วยเอลจัง คุณมิร่า และคุณกิลดาร์ซ
“แกกลับมาทันเวลาพอดีนะ....ลักซัส” คุณปู่หันมามองพี่ลักซัสที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน
“อื้ม”
พี่ลักซัสลุกขึ้น ... ก่อนจะเดินไปรวมกับพวกจอมเวทย์ระดับเอสคลาสของกิลด์ที่ตอนนี้ยืนอยู่บนเวทีด้านหลังของคุณปู่
“อื้ม”
พี่ลักซัสลุกขึ้น ... ก่อนจะเดินไปรวมกับพวกจอมเวทย์ระดับเอสคลาสของกิลด์ที่ตอนนี้ยืนอยู่บนเวทีด้านหลังของคุณปู่
“ฉันมีสมาชิกใหม่มาแนะนำให้พวกเรารู้จัก....เอ้า! ออกมาได้แล้ว” คุณปู่กล่าวขึ้น
เรียกเสียงฮือฮาจากสมาชิกที่อยู่ด้านล่างเวทีได้เป็นอย่างดี
ว้าวววว!! มีสมาชิกใหม่อีกแล้วเหรอ .... สงสัยจัง
ว่าจะเป็นคนแบบไหน
สมาชิกใหม่ที่ว่า
... ค่อยๆเดินออกมาทีละคน
“เจราล....” ฉันพึมพำออกมาทันที
เมื่อเห็นร่างของผู้มาใหม่
ไม่จริง....เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“เจราล เฟอร์นันเดส .... อุลเทียร์ ... และเมลดี้
สามคนนี้จะเข้าเป็นสมาชิกของแฟรี่เทล นับจากวันนี้เป็นต้นไป” คุณปู่พูดต่อ
“ไม่เจอกันหลายวันนะ” เจราลเดินเข้ามาทักฉันทันที
พร้อมกับพรรคพวกของเขา
“พวกนาย ... มาได้ไงเนี่ย” ฉันถามออกไปอย่างงงๆ
“ก็กลัวเรนะจังจะคิดถึงน่ะสิจ๊ะ” เมลดี้ที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้
กระโดดกอดฉันจากทางด้านหลัง (<<< นี่แกโดนใครต่อใครกอดไปทั่วเลยนะ
ยัยนางเอก ::คนเขียน)
“ไม่นึกเลยว่ากิลด์ที่ไม่ขึ้นตรงกับใครอย่างพวกนาย....จะมาอยู่ที่นี่”
“ก็นะ....ก็.....มาด้วยหลายๆเหตุผลนั่นแหละ” อุลเทียร์ส่งยิ้มให้ฉัน
“เรื่องที่สอง ที่จะประกาศให้รู้
อย่างที่หลายคนอาจจะพอได้ยินมาบ้าง.....ตอนนี้พวกลูกน้องของเซเรฟออกอาละวาดอย่างหนัก...จึงขอให้แฟรี่เทลทุกคน
ระวังตัวกันให้ดี อย่าได้ประมาทเด็ดขาด พวกมันอันตรายมาก”
เซเรฟ.....งั้นเหรอ?
พ่อมดมนต์ดำ เจ้าแห่งพลังความมืดที่สร้างปีศาจขึ้นมากมายนับไม่ถ้วนคนนั้นสินะ.....
ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าตอนนี้เขาจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง
พ่อมดมนต์ดำ เจ้าแห่งพลังความมืดที่สร้างปีศาจขึ้นมากมายนับไม่ถ้วนคนนั้นสินะ.....
ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าตอนนี้เขาจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง
“เอาล่ะ...เรื่องสำคัญต่อไปที่จะประกาศก็คือ...สุดสัปดาห์นี้เราจะจัดงานแฟรี่ไนท์ขึ้น....ทุกคนก็เตรียมตัวให้ดีล่ะ”
ทันทีที่สิ้นเสียงประกาศ....ทุกคนก็ต่างดีอกดีใจกันยกใหญ่...
ทันทีที่สิ้นเสียงประกาศ....ทุกคนก็ต่างดีอกดีใจกันยกใหญ่...
“ว้าววว งานเทศกาลเหรอ?” คุณวาคาบะอุทานขึ้น
“โย่วว เทศกาล เทศกาล เทศกาล” วีจิเตอร์โห่ร้อง
และหมุนตัวไปรอบๆ
“งานเทศกาล....สมกับเป็นลูกผู้ชายจริงๆ” และนี่ก็ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน
นอกจากเอลฟ์แมน
แล้วงานเทศกาลแฟรี่ไนท์อะไรที่ว่า.....มันคืออะไรล่ะ
ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยแฮะ....มันน่าดีใจกันขนาดนั้นเลยเหรอ?
ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยแฮะ....มันน่าดีใจกันขนาดนั้นเลยเหรอ?
“เรนะจังคงยังไม่รู้จักงานเทศกาลแฟรี่ไนท์สินะจ๊ะ” คุณมิร่าที่พึ่งเดินลงมาจากเวที เดินตรงมาหาฉัน
แหมม...อย่างกับรู้แน่ะ
ว่าฉันกำลังสงสัย = =
เอ๊ะ! หรือฉันเผลอทำหน้าเอ๋อออกไปกันเนี่ย .... ตายแล้ว ><”
เอ๊ะ! หรือฉันเผลอทำหน้าเอ๋อออกไปกันเนี่ย .... ตายแล้ว ><”
“เทศกาลแฟรี่ไนท์ เป็นเทศกาลที่พวกเราแฟรี่เทลจัดขึ้นทุกปี
ก่อนจะถึงวันสิ้นปีจ้ะ....ในคืนนั้นทุกคนจะกลับมารวมตัวกันที่กิลด์
และเต้นรำกับคู่ของตัวเองน่ะ....อ้อ! พวกกิลด์พันธมิตรอย่างบลูเพลกาซัส
แล้วก็ลาเมียสเกล ก็เข้าร่วมงานเทศกาลในครั้งนี้ด้วยนะจ๊ะ”
“เต้นรำ....กับคู่ของตัวเองเหรอคะ”
“ใช่แล้วล่ะจ้ะ....พวกหนุ่มๆน่ะ
จะเป็นฝ่ายมาขอสาวๆให้ไปเป็นคู่เต้นรำของตัวเองในงานแฟรี่ไนท์ ....
นี่ก็คงจะเริ่มกันแล้วล่ะจ้ะ” คุณมิร่าอธิบายพลางมองไปทางพวกของเลวี่จัง
“เลวี่....ปะ...เป็นคู่เต้นให้ฉันนะ” เจ็ทพูดกับเลวี่เสียงตะกุกตะกัก
“อะ...เอ่อ....คือว่า” เลวี่มีท่าทีหนักใจ
“พูดบ้าอะไรของแก ... เลวี่เค้าต้องคู่กับฉันโว้ย” ดรอยใช้ร่างของตัวเองเบียดเจ็ทออกไปให้พ้นทาง
อ่า.....สงสารคุณเจ็ทจังเลย
“อะ....เอ่อ” เลวี่ยังคงไม่พูดอะไรออกมา
“ต้องเป็นฉันสิโว้ย!!” เจ็ทลุกขึ้นจากพื้นทันที
ก่อนจะผลักดรอยกระเด็นไปอีกทาง
“เห้ยยย!! แกจะเอาเหรอเจ็ท!” ดรอยพุ่งพรวดเข้าใส่เจ็ท
หวายยย....ตีกันซะแล้ว….ทำไงดี!
“พวกแก เลิกกัดกันเป็นหมาสักทีได้มั้ย”
กาซีล....เป็นกาซีลนั่นเองที่โผล่เข้ามาห้ามทั้งเจ็ทและดรอยไว้
กาซีล....เป็นกาซีลนั่นเองที่โผล่เข้ามาห้ามทั้งเจ็ทและดรอยไว้
เขาจับทั้งสองหิ้วปีก
แล้วแยกออกจากกันได้อย่างง่ายดาย
“ยัยเปี๊ยกนั่น....ฉันจองแล้ว”
พูดจบเจ้าตัวก็หน้าขึ้นสี .... ก่อนจะรีบเดินออกจากกิลด์ไปในทันที
พูดจบเจ้าตัวก็หน้าขึ้นสี .... ก่อนจะรีบเดินออกจากกิลด์ไปในทันที
กาซีลนี่...ช่างเป็นคนที่อ่านง่ายอะไรแบบนี้นะ
น่าอิจฉาจังเลยน้า.....เลวี่จัง
แล้วฉันล่ะ.......จะมีคนมาชวนกับเค้าบ้างมั้ยนะ
ฉันคิดในใจพลางมองไปยังเจ้าชายน้ำแข็งของฉัน
ที่ตอนนี้นั่งคุยอยู่กับพวกเอลฟ์แมน คาน่า แล้วก็ ..... จูเบีย
ฮ่ะๆ
..... ไม่ต้องฝันให้มากเลยเรนะเอ้ย.....
ก็รู้คำตอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง....
/////////////
อีกด้านหนึ่ง //////////////
“ลักซัส....ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก” มาคารอฟส่งเสียงเรียกหลานชายแท้ๆของตัวเอง
หลังจากที่เดินลงมาจากเวทีเรียบร้อยแล้ว
“มีอะไรเหรอปู่”
“ฉันอยากให้แกคอยจับตาดูเรนะให้ดี” ผู้เป็นปู่ทำหน้าเครียด
“ห๊ะ!? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ” ลักซัสจับสังเกตความกังวลบนใบหน้าปู่ของตนได้
“ตอนนี้ฉันยังบอกแกไม่ได้....ยังไงก็ฝากเป็นหูเป็นตา
คอยดูแลความปลอดภัยของเรนะด้วย” มาคารอฟมีทีท่าลำบากใจ
“เอาเถอะ....ถึงปู่ไม่พูด ยังไงผมก็ต้องดูแลยัยนั่นอยู่แล้ว”
ลักซัสหันหลังให้กับปู่ของตน ก่อนจะค่อยๆเดินจากไป พร้อมกับประโยคสุดท้ายที่ทิ้งไว้ว่า....
ลักซัสหันหลังให้กับปู่ของตน ก่อนจะค่อยๆเดินจากไป พร้อมกับประโยคสุดท้ายที่ทิ้งไว้ว่า....
“ผมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายเรนะ.....รวมถึงทำให้เธอเสียใจเป็นครั้งที่สองอยู่แล้ว.....โดยเฉพาะ.........ไอ้บ้านั่น!!”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น