Chapter 15
“ลูซี่….ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ”
น้ำเสียงที่จริงจังของเขา เรียกความสนใจจากฉันได้เป็นอย่างดี
“หือ? มีอะไรเหรอนัทสึ”
ทานอะไรผิดสำแดงเข้าไปหรือเปล่านะ
อีตานี่ ... ท่าทางเครียดๆแบบนี้ ไม่สมกับเป็นนายเลยจริงๆนะ
“ต่อจากนี้….เราคงเป็นทีมเดียวกันไม่ได้แล้วล่ะ”
ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง....คำพูดพวกนี้น่ะเหรอ....จะออกมาจากปากของเขา….
นี่มันเรื่องอะไรกัน!?
“นาย….พูดเรื่องอะไรน่ะ”
“ฉันกับลิซานน่า…..เราคบกันอยู่” เขาพูดต่อ
“…….”
ราวกับสายฟ้าฟาด ฉันยืนตัวแข็งอยู่กับที่ พูดไม่ออก …. พูดไม่ออกจริงๆ
“ฉันไม่อยากทำให้ลิซานน่าไม่สบายใจ ขอโทษนะ” พูดจบเขาก็ทำท่าจะเดินจากไป
บ้าน่า! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
ไม่จริงใช่มั้ยนัทสึ …. ไม่จริงใช่มั้ย
“นัทสึ!!” เสียงของฉันทำให้เขาหยุดเดิน
“นายชอบลิซานน่าจริงๆน่ะเหรอ….ชอบเธอจริงๆเหรอ”
หยาดน้ำอุ่นๆค่อยๆไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของฉัน
“ลูซี่….ฉัน รัก ลิซานน่า รักมาตลอด รักมานานมากแล้ว
ขอโทษจริงๆนะ”
คำพูดของนัทสึยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่….
เขารักเธอ
เขารักลิซานน่า.....
“แล้วฉันล่ะ!! ฉันคืออะไรสำหรับนาย” ฉันเสียงดังขึ้น
เรื่องที่ผ่านมาระหว่างเราสองคนล่ะ….มันคืออะไร ช่วยตอบฉันหน่อยสิ....นัทสึ
“ลูซี่….เธอคือเพื่อน ส่วนลิซานน่า….เธอคือคนที่ฉันรัก และอยากปกป้องไปตลอดชีวิต”
พูดจบนัทสึก็เดินออกจากห้องฉันไป
ทิ้งฉันไว้ตรงนี้….
ตรงที่ที่ไม่มีเขาอีกต่อไปแล้ว
ไม่มีนัทสึแล้วจริงๆ…..
สุดท้ายความพยายามทั้งหมดของฉัน มันจบลงแค่คำว่า เพื่อน
อย่างนั้นน่ะเหรอ?
“ไม่นะ นัทสึ….ฉันไม่ยอมหรอกนะ”
ฉันพึมพำกับตัวเอง พลางกำมือแน่น น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
“นัทสึ ….. นัทสึ อย่าไปนะ!!!!!!!!”
ฉันตะโกนเรียกชื่อเขา พลางใช้มือไขว่คว้าหาคนตรงหน้า
แล้วอยู่ๆแสงสว่างจากที่ไหนก็ไม่รู้....ก็สว่างจ้าขึ้นทั่วทั้งห้อง
เดี๋ยวสิ....นี่มันอะไรกัน!!
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“ไม่นะ!!! นัทสึ นัทสึอย่าไป!!!” ฉันผุดลุกขึ้นจากที่นอน เหงื่อไหลเต็มตัว
ฝัน
....
ฝันไปอย่างนั้นเหรอ .....
“เอะอะอะไรแต่เช้าน่ะลูซี่” เสียงงัวเงียๆ
ของคนบางคนที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆตัวฉัน
เห้ยย!! นี่อย่าบอกนะว่า ......
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อีตาบ้า!!”
ฉันเอาหมอนข้างฟาดร่างของนัทสึ
ที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆฉัน
“โอ้ยย เจ็บๆ ... นี่มันเจ็บนะลูซี่” เค้ายกแขนขึ้นมากันหมอนข้าง
“ใครใช้ให้นายมานอนบนเตียงคนอื่นยะ!!” แต่ฉันก็ยังคงตีกระหน่ำไปที่อีตามังกรเพลิงอย่างไม่ยั้ง
ใช้ได้ที่ไหน......มานอนบนเตียงเดียวกันแบบนี้.....
ถ้ามีอะไรผิดพลาดขึ้นมาจะทำยังไงยะ!! ><” (<<< คิดอะไรเนี่ยยัยลามก :: คนเขียน)
“ก็เห็นเตียงของลูซี่มันน่านอนดีนี่ ไอย์” แฮปปี้ที่งัวเงียกว่าผุดขึ้นมาจากใต้ผ้าห่ม
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
พวกบ้านี่ !! ไม่มีบ้านไม่มีช่องเป็นของตัวเองเหรอไงห๊ะ!!
“พวกนายนี่มัน…..”
ฉันลุกขึ้นยืนเท้าเอว
มองแขกไม่ได้รับเชิญที่นอนอยู่บนเตียงของฉันอย่างสบายใจเฉิบทั้งสอง
ว่าแต่....ทำไมมึนหัวแปลกๆนะ
ฉันเลื่อนมือขึ้นไปกุมขมับตัวเอง
โอ้ยย...นี่รู้สึกว่าบ้านมันหมุนๆด้วยนะเนี่ย
“ขอนอนต่ออีกแปป...ลูซี่อย่าเสียงดังนะ” นัทสึเอ่ยขึ้น
ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของฉัน
นายนี่มัน.......
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรออกไป....อยู่ๆทุกอย่างก็ดับวูบลง
//////////////// Natsu
///////////////////
“นัทสึ.....ลูซี่จะเป็นอะไรมากมั้ย ไอย์!” แฮปปี้
ที่เกาะอยู่ข้างๆเตียงของลูซี่หันมาถามผมอย่างเป็นกังวล
“ไม่หรอก ... เดี๋ยวก็ฟื้นแล้วล่ะ” ผมตอบ
พลางเฝ้ามองใบหน้าของยัยนั่นนิ่ง
ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองไม่สบายขนาดนี้ได้นะ....
“นัทสึ เราว่าลูซี่ต้องไปตากฝนเมื่อวานมาแน่ๆเลย” แฮปปี้พูดต่อ
“คงงั้นล่ะมั้ง…” ผมยังคงไม่ละสายตาไปจากใบหน้าที่หลับใหลของเธอ
“ทั้งๆที่วันนี้กะจะมาชวนไปเที่ยวด้วยกันแท้ๆนะ ไอย์!”
ใช่ครับ….วันนี้ผม แฮปปี้
แล้วก็ลิซานน่าวางแผนกันว่าจะมาชวนลูซี่ไปเที่ยวหมู่บ้านโฮเซน
ที่อยู่ถัดจากเมืองแมกโนเลียไปนิดหน่อย
ก็ที่นั่น....มีบ่อน้ำร้อนแบบที่ยัยนี่ชอบนี่นา.....
“แฮปปี้...ช่วยอะไรฉันอย่างสิ” ผมพูดขึ้น
“ว่ามาสิ ไอย์!” แฮปปี้บินมาลอยอยู่ตรงหน้าผม
“ช่วยไปบอกลิซานน่าที
ว่าวันนี้พวกเราไปไม่ได้แล้ว.....ไว้เป็นพรุ่งนี้แทนแล้วกัน”
“ไอย์ ทราบ!!” แฮปปี้บินออกจากหน้าต่างไปอย่างรวดเร็ว
ถ้ายัยนี่เป็นแบบนี้....ผมเองก็ไม่อยากไปเที่ยวเล่นที่ไหนเหมือนกัน
น่าแปลกจริงๆนะ....ทั้งที่เมื่อก่อน
ผม แฮปปี้ และลิซานน่า เราไปไหนมาไหนด้วยกันมาตลอด
แต่ตอนนี้........ถ้าไม่มีลูซี่อยู่ด้วย.....ทุกอย่างมันก็ดูเหงาๆไปซะหมดสิน่า
“นัท....สึ”
เสียงของลูซี่ทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง
“รู้สึกตัวแล้วเหรอลูซี่” ผมพุ่งเข้าไปหาเธอที่นอนสลบไสลอยู่บนเตียง
“นัท....สึ”
“อื้อ ฉันอยู่นี่แล้วไง” ผมดึงมือของเธอขึ้นมากุมไว้
“อย่าไปนะ....นัทสึ” ลูซี่พูดขึ้น
ทั้งๆที่ยังหลับอยู่
ละเมอเหรอ?
น้ำใสๆค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาที่พริ้มหลับของผู้หญิงตรงหน้า
ร้องไห้? เธอร้องไห้ทำไมน่ะลูซี่?
“ฉันไม่ไปไหนหรอก อย่าร้องไห้เลยนะ” ผมใช้มือของตัวเอง
ปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของเธอ
สงสัยจังนะ…. ว่าเธอกำลังฝันว่าอะไรอยู่….ทำไมถึงได้ร้องไห้ออกมาแบบนั้น
แล้วมัน….เป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวผมด้วยเหรอ….
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น