Chapter
21
//////////// LUCY ///////////////
เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาห้าทุ่มสี่สิบห้านาที ฉันนั่งเหม่อมองไปยังท้องฟ้าผืนกว้าง
ที่ถูกทาทับด้วยสีดำของยามค่ำคืน
ใกล้จะจบลงแล้วสินะ….วันเกิดของฉัน
ช่างเป็นวันเกิดที่สุดแสนแย่อะไรแบบนี้
นี่ฉันกำลังเฝ้ารออะไรอยู่กันนะ……
รอให้เขากลับมางั้นเหรอ?
รอของขวัญจากเขา คนที่ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน
แบบนั้นใช่มั้ย?
“เห้อออออออออออ ช่างเถอะ”
ฉันพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะนึกถึงหน้าของใครบางคน
ฉันพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะนึกถึงหน้าของใครบางคน
“ยังไม่กลับมาจริงๆน่ะเหรอ….” ฉันพึมพำกับตัวเอง
“โย่ว! ลูซี่!”
เสียงของใครอีกคนดังขึ้นจากเบื้องล่าง ฉันรีบเดินไปชะโงกหน้ามองที่หน้าต่างก็พบว่า เกรย์กำลังยืนโบกมือให้ฉันอยู่ที่หน้าประตูบ้าน
เสียงของใครอีกคนดังขึ้นจากเบื้องล่าง ฉันรีบเดินไปชะโงกหน้ามองที่หน้าต่างก็พบว่า เกรย์กำลังยืนโบกมือให้ฉันอยู่ที่หน้าประตูบ้าน
“มาได้ไงน่ะเกรย์” ฉันเอ่ยทักเขา
“ขอเข้าไปหน่อยนะ”
พูดจบ เจ้าตัวก็กระโดดตัวลอยผ่านช่องหน้าต่าง เข้ามาในห้องของฉันอย่างง่ายดาย
พูดจบ เจ้าตัวก็กระโดดตัวลอยผ่านช่องหน้าต่าง เข้ามาในห้องของฉันอย่างง่ายดาย
“มีอะไรเหรอ?” ฉันถามเขาอย่างสงสัย
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก” เค้าพูดก่อนจะหยิบอะไรสักอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“เอาไอ้นี่มาให้น่ะ….” เ
ขายื่นกิ๊บติดผมรูปดาวดวงเล็กๆมาให้ฉัน ฉันมองมันอย่างงงๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเชา
ขายื่นกิ๊บติดผมรูปดาวดวงเล็กๆมาให้ฉัน ฉันมองมันอย่างงงๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเชา
“ได้ยินจากมิร่าว่า วันนี้เป็นวันเกิดเธอ
พึ่งรู้ตะกี้นี้เอง….ก็เลยหาได้แค่นี้น่ะ…..ยังไงก็ สุขสันต์วันเกิดนะ”
เกรย์พูดแล้วส่งยิ้มให้ฉัน
ไม่อยากจะเชื่อเลย….ในขณะที่ฉันรอคอยของขวัญวันเกิดจากใครอีกคน
แต่กลับมีอีกคนที่ใส่ใจกับมัน จนถึงขนาดรีบร้อน นำของขวัญมาให้ทั้งๆที่ดึกดื่นป่านนี้แล้ว
แต่กลับมีอีกคนที่ใส่ใจกับมัน จนถึงขนาดรีบร้อน นำของขวัญมาให้ทั้งๆที่ดึกดื่นป่านนี้แล้ว
ดูเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามไลผมนั่นก็พอรู้ …. ว่าระหว่างทางเขาต้องรีบร้อนขนาดไหน
ฉันหัวเราะออกมา แล้วยื่นทิชชู่ให้กับคนตรงหน้า
“ซับเหงื่อหน่อยเกรย์ นายนี่นะ
วิ่งฝ่าหิมะมาแต่ทำไมเหงื่อแตกพลั่กเชียว”
ขารับทิชชู่ไป ก่อนจะซับมันลงบนหน้าของตัวเองแล้วพูดขึ้นว่า
“ก็มันรีบนี่ กลัวจะเลยเที่ยงคืนซะก่อน เธอเองก็เป็นเพื่อนคนสำคัญของฉันนะ”
ขารับทิชชู่ไป ก่อนจะซับมันลงบนหน้าของตัวเองแล้วพูดขึ้นว่า
“ก็มันรีบนี่ กลัวจะเลยเที่ยงคืนซะก่อน เธอเองก็เป็นเพื่อนคนสำคัญของฉันนะ”
“ขอบใจจ้า ^^ พ่อเพื่อนรัก”
ฉันยิ้มให้เขา
จะว่าไป….เกรย์ก็เป็นผู้ชายที่ใส่ใจรายละเอียดของสิ่งรอบข้างเยอะอยู่เหมือนกันนะ
“ยัยนั่นหลับแล้วเหรอ”
เกรย์เดินไปที่หน้าต่างฝั่งที่อยู่ติดกับบ้านเช่าของเรนะ ก่อนจะชะโงกหน้ามองไปยังบ้านของเธอ
เกรย์เดินไปที่หน้าต่างฝั่งที่อยู่ติดกับบ้านเช่าของเรนะ ก่อนจะชะโงกหน้ามองไปยังบ้านของเธอ
นี่นายหวังจะเห็น….คนที่อยู่ในบ้านหลังนั้นสินะ
“ถ้าคิดถึงมากทำไมไม่ไปหาล่ะจ๊ะ” ฉันแซว
“คิดถึงอะไรที่ไหน” เกรย์บ่ายเบี่ยงทันที
ถึงจะพูดอย่างนั้น อย่างนี้ แต่หน้านี่แดงระเรื่อเชียวนะ
“คิดถึงที่นี่ ตรงนี้นั่นแหละ ฮ่าๆ”
“นี่เธอนิสัยแบบนี้เองเหรอเนี่ย = =” เกรย์ยืนกอดอกพิงหน้าต่างแล้วมองฉัน
“ฮ่าๆ ไปหาเรนะสิ ฉันไม่บอกใครหรอก” ฉันยุ
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวพี่ชายเค้าจะว่าเอา”
“ลักซัสน่ะเหรอ? กลับมาแล้วเหรอไง” ฉันถามอย่างสงสัย
ก็เท่าที่รู้ลักซัส กับหน่วยเทพอัสนีบาตร ออกเดินทางไกล ไปทำเควสระดับ S กันนี่นา
ก็เท่าที่รู้ลักซัส กับหน่วยเทพอัสนีบาตร ออกเดินทางไกล ไปทำเควสระดับ S กันนี่นา
“ใช่ กลับมาแล้ว คงกะมาร่วมงานแฟรี่ไนท์นั่นแหละ”
“เธอได้เจอยัยนั่นมั้ยวันนี้” อยู่ๆเกรย์ก็ถามขึ้น
“ก็ได้เจอนะ เรนะพึ่งกลับไปจากห้องฉันตะกี้นี้เอง”
ฉันตอบคำถามอย่างงงๆ
“ยัยนั่นร่าเริงดีหรือเปล่า” สีหน้าของเกรย์เป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ก็ร่าเริงดีนี่ นายกับเรนะ ทะเลาะกันมาเหรอไง?” ฉันถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอก”
เกรย์ทำหน้าเศร้าๆ
“ใครจะเชื่อกันยะ!! ดูทำหน้าเข้าสิ”
ฉันยืนกอดอก ก่อนจะยื่นคำขาดว่า
“เล่ามาซะดีๆ”
“แต่เรื่องมันยาวนะ”
“ยาวก็รีบๆเล่าสิยะ!” ฉันแหวใส่
ก่อนที่คนตรงหน้าจะเริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น….
//////////////// ย้อนไปเมื่อตอนเย็นของวันนี้ ///////////////////
“งานแฟรี่ไนท์น่ะ….เธอต้องไปกับพี่เท่านั้น”
“พี่ลักซัส…..” เด็กสาวเรียกชื่อผู้มาเยือนคนใหม่
ชายหนุ่มคนที่ถูกเด็กสาวเรียกว่าลักซัส เดินเช้ามายืนขั้นกลางระหว่างเธอและเขาอีกคน
“ถอยออกไปเรนะ” ลักซัสหันไปบอกเด็กสาวผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเขา
เธอเองก็ทำตามคำสั่งของผู้เป็นพี่อย่างว่าง่าย
เธอเองก็ทำตามคำสั่งของผู้เป็นพี่อย่างว่าง่าย
“ฉันเคยบอกแกแล้วใช่มั้ยเกรย์…..ว่าอย่าเข้าใกล้น้องสาวของฉันอีกเป็นครั้งที่สอง!” ลักซัสพูดเสียงดัง
“พี่คะ….”
เรนะพยายามรั้งแขนพี่ชายของตัวเองไว้ ไม่ให้พุ่งไปต่อย เกรย์…..ผู้ชายที่เธอเฝ้ารักเฝ้าคิดถึงมากว่าสิบปี
เรนะพยายามรั้งแขนพี่ชายของตัวเองไว้ ไม่ให้พุ่งไปต่อย เกรย์…..ผู้ชายที่เธอเฝ้ารักเฝ้าคิดถึงมากว่าสิบปี
“คนอย่างแก….มันดีแต่ทำให้เรนะร้องไห้
ดีแต่ทำให้เธอเสียน้ำตา แค่ฉันปล่อยให้แกมีชีวิตรอดอยู่จนถึงทุกวันนี้
ก็ถือว่าเป็นเรื่องบ้ามากพอแล้ว!!”
ดูเหมือนโทสะของผู้เป็นพี่ชายจะยิ่งคุกรุ่น เมื่อได้เห็นหน้าตัวการของเรื่องทั้งหมด
ดูเหมือนโทสะของผู้เป็นพี่ชายจะยิ่งคุกรุ่น เมื่อได้เห็นหน้าตัวการของเรื่องทั้งหมด
“คนอย่างแกถ้าไม่ทำให้เรนะบาดเจ็บ
ก็พาเธอไปเสี่ยงอันตราย แล้วก็ไม่มีปัญญาปกป้อง!”
สิ้นเสียง ลักซัสก็ประเคนหมัดหนักๆเข้าใส่ใบหน้าหล่อๆของเกรย์ เรียกเสียงกรีดร้องจากหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังได้ในทันที
สิ้นเสียง ลักซัสก็ประเคนหมัดหนักๆเข้าใส่ใบหน้าหล่อๆของเกรย์ เรียกเสียงกรีดร้องจากหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังได้ในทันที
“เกรย์….!!” หญิงสาวพุ่งตัวเข้าไปหาเกรย์
แต่กลับถูกลักซัส พี่ชายของเธอคว้าแขนไว้อย่าง่ายดาย
หน้าของเกรย์หันไปตามแรงหมัด เชาค่อยๆใช้มือปาดเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากแล้วพูดว่า
“แกพล่ามพอแล้วใช่มั๊ยลักซัส….จะบอกอะไรให้รู้….คนที่เข้ามายุ่งกับฉันก่อนคือ ยัยนี่!!” เขาชี้มือมายังที่ที่หญิงสาวยืนอยู่
“คนที่คอยตาม คอยวุ่นวาย ก็คือยัยนี่!” เกรย์เริ่มเสียงดังขึ้น
“ทุกอย่างมันเป็นเพราะยัยนี่เข้ามาวอแวกับฉัน!!
ส่วนเรื่องเมื่อสมัยก่อนนั่น…..ฉันไม่มีอะไรจะพูด!!”
ทุกคำพูดของเกรย์ ตอกและย้ำไปบนหัวใจดวงน้อยๆของเรนะ
ราวกับถูกเข็มนับร้อยทิ่มแทง
เขาจะรู้บ้างมั้ยนะ…..ว่าตอนนี้หัวใจดวงนั้น ใกล้จะแตกสลายเป็นเสี่ยงๆเต็มทนแล้ว
เขาจะรู้บ้างมั้ยนะ…..ว่าตอนนี้หัวใจดวงนั้น ใกล้จะแตกสลายเป็นเสี่ยงๆเต็มทนแล้ว
“อดีตก็คืออดีต ฉันไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้
แต่ปัจจุบัน….ฉันขอให้แกสบายใจไว้เถอะลักซัส….”
เกรย์เอามือล้วงกระเป๋า ก่อนจะค่อยเดินเข้ามาหาเรนะช้าๆ
เขาสบตากับดวงตาคู่สวยที่อยู่ตรงหน้านิ่ง
ก่อนจะพูดออกมา ราวกับต้องการให้คำพูดนั้นดังก้องสะท้อนอยู่ในหัวของเธอตราบนานเท่านาน
เกรย์เอามือล้วงกระเป๋า ก่อนจะค่อยเดินเข้ามาหาเรนะช้าๆ
เขาสบตากับดวงตาคู่สวยที่อยู่ตรงหน้านิ่ง
ก่อนจะพูดออกมา ราวกับต้องการให้คำพูดนั้นดังก้องสะท้อนอยู่ในหัวของเธอตราบนานเท่านาน
“ฉันกับยัยนี่ ตอนนี้เราเป็นแค่…..เพื่อนร่วมกิลด์”
พูดจบเขาก็เดินจากไป ไม่แม้แต่จะหันมาแลคนที่อยู่เบื้องหลัง
พูดจบเขาก็เดินจากไป ไม่แม้แต่จะหันมาแลคนที่อยู่เบื้องหลัง
เมื่อเสียงฝีเท้าของเกรย์ลับหายไป….
เรนะก็ค่อยๆทรุดตัวลงกับพื้น
ก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร
เธอรู้….เธอรู้ดีมาตลอด….รู้มานานมาแล้วด้วย
ไม่ว่าเธอจะหวัง….หรือพยายามมากมายแค่ไหน
สิ่งสุดท้ายที่เธอจะได้กลับมาจากเขา…..มันมีแค่…..ความว่างเปล่า…..
//////////// กลับมาปัจจุบัน ///////////
ทันทีที่เกรย์เล่าเรื่องเมื่อเย็นจบ
ฉันแทบจะกระโดดเตะฟรีคลิกเขาออกนอกบ้าน
ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเขากับเรนะมันเป็นยังไง
แต่ถ้าเกรย์พูดไปอย่างที่เล่าจริง…..ตอนนี้เรนะคงกลับไปนอนร้องไห้เป็นเผาเต่าแล้วแน่ๆ
แต่เมื่อเย็นฉันดูแทบไม่ออกเลยแฮะ
ว่าเธอกำลังเศร้าใจอยู่….ช่างเป็นผู้หญิงที่เก็บความรู้สึกได้เก่งซะจริง
“ทำไมนายมันเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจแบบนี้ห๊ะ!!” ฉันเขวี้ยงหมอนที่อยู่ข้างๆใส่เขา
“ก็แบบนี้แหละ….ถึงไม่คู่ควรอยู่ใกล้ยัยนั่นยังไงล่ะ”
“คำก็ไม่คู่ควร สองคำก็ไม่คู่ควร….นายจะถือทิฐิบ้าบอพวกนี้ไปทำไมกัน!.....ถ้าแต่ก่อนเคยทำผิดไว้นักหนา
ตอนนี้ได้เจอหน้ากันแล้ว ก็ทำดีทดแทนเข้าสิ” ฉันยืนเท้าเอว เอามือชี้หน้าเกรย์อย่างเหลืออด
ฉันล่ะสงสารเรนะจริงๆ…..ที่มาหลงรักผู้ชายแบบนี้
“เธอไม่เข้าใจหรอกลูซี่” เกรย์พูดขึ้น
“ก็แหงล่ะ….ใครจะไปเข้าใจล่ะยะ!!
หลับตาดูยังรู้เลยว่าเรนะคิดยังไงกับนาย ถ้าเป็นฉันเจอแบบนี้ล่ะก็….ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมปล่อยมือไปหรอกนะ!!” ฉันโวยวายเสียงดัง
ก่อนจะหอบตัวโยน
อาจจะเป็นเพราะพึ่งหายจากไข้ ทำให้ร่างกายฉันคงยังไม่แข็งแรงเต็มที่
พอออกแรงพูดเสียงดังเข้าหน่อยก็เลยเป็นแบบนี้
พอออกแรงพูดเสียงดังเข้าหน่อยก็เลยเป็นแบบนี้
“ถ้าหมอนั่นแสดงท่าทีว่าชอบฉันบ้าง
อย่างที่เรนะทำกับนาย….ฉันจะไม่ลังเลเลยที่จะแย่งเค้ามา!”
เมื่อพูดถึงใครอีกคน อยู่ๆน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมา
“ลูซี่…..” เกรย์มีท่าทีตกใจ เมื่อเห็นฉันปล่อยโฮออกมา
“ระหว่างนัทสึกับลิซานน่าน่ะ….ไม่มีแม้แต่ที่ว่างให้ฉันแทรกเข้าไปเลยนะ…..แบบนี้มันแย่กว่าพวกนายมั้ยล่ะ!”
เกรย์ทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะพูดออกมาว่า
“ฉันคง….เป็นผู้ชายที่ไม่เอาไหนจริงๆนั่นแหละลูซี่”
เขาเดินตรงไปยังหน้าต่างบานประจำ ซึ่งเป็นทางเข้าออกของพวกแฟรี่เทลเวลาเยื่ยมฉันที่นี่ = =
เขาเดินตรงไปยังหน้าต่างบานประจำ ซึ่งเป็นทางเข้าออกของพวกแฟรี่เทลเวลาเยื่ยมฉันที่นี่ = =
“จะกลับแล้วเหรอ” ฉันถามขึ้น
“อื้ออ ว่าจะกลับไปที่กิลด์สักหน่อย
อยากเมาให้ถึงเช้าไปเลย ฮ่าๆ” พูดจบเขาก็กระโดดออกจากหน้าต่างไป
ก่อนจะตะโกนกลับมาว่า
“เอ้อ! ลูซี่ แฟรี่ไนท์ปีนี้
ถ้านัทสึมันไม่ชวนเธอไป เธอก็ไปกับฉันแล้วกัน”
ฉันยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่าง แล้วพยักหน้ารับเบาๆ
“เข้าใจแล้วล่ะ”
เกรย์เดินจากไป เขาหยุดยืนมองหน้าบ้านเรนะนิดนึง
ก่อนจะค่อยๆเดินออกไปจากตรงนั้น แต่สายตากลับไม่ยอมละไปจากหน้าต่างบานใหญ่
ซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องนอนของเธอ
ไม่เข้าใจ….ถ้าชอบมากขนาดนั้น
ทำไมไม่พูดๆออกไปนะ = =
///////// เช้าวันต่อมา
//////////
ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อคืนฉันเผลอหลับไปตอนไหน….ขนาดบนหัวยังติดกิ๊บรูปดาวที่เกรย์ให้
ไม่ได้ถอดออกเลย
สุดท้าย…..ปีนี้ก็ไม่มีของขวัญจากนัทสึอีกแล้วสินะ
ฉันโกรธนายจริงๆแล้วนะ…..อีตาบ้านัทสึ!!
ทั้งๆที่ก่อนไปก็แย้มๆไว้แล้วแท้ๆเชียว……เห้ออออ
ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากเตียง ท่าทางชาตินี้ลูซี่คนนี้คงไม่มีทางสมหวังแล้วสินะ
แต่เอ๊ะ!! เดี๋ยวก่อน….นี่มันอะไรนิ่มๆเนี่ย
ฉันเอามือคลำๆไปใต้ผ้านวมผืนยักษ์ที่คลุมตัวอยู่
นี่อย่าบอกนะว่า……….
ฉันเลิกผ้าห่มขึ้นอย่างแรง ให้ตายซื้อหวยทำไมไม่ถูกแบบนี้บ้างเนี่ย!!
ร่างของชายหนุ่มผมสีชมพูที่ฉันเฝ้าคิดถึงตลอดสองวันที่ผ่านมา
นอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่ใต้ผ้าห่มของฉัน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อีตาบ้า!!!”
ฉันประเคนหมัดงามๆให้นัทสึหนึ่งที
ก่อนจะสปริงตัวกระโดดดึ๋งลุกขึ้นจากเตียงโดยอัตโนมัติ
ไม่อยากจะเชื่อเลย!!!!!!!
อีตาบ้านี่แอบมุดมานอนใต้ผ้าห่มกับฉันอีกแล้ว T^T
